Ο νόμος και το έγκλημα ερωτεύονται...

Ντέιμον

Έδιωξε άρον άρον την κοπέλα με την οποία είχε κοιμηθεί χθες και ετοιμάστηκε να πάει στην έκθεση... Ένας γνωστός του άνοιγε γκαλερί τέχνης και σήμερα ήταν η πρώτη έκθεση... Φόρεσε το λευκό του πουκάμισο και το μάυρο κοστούμι του και ήταν έτοιμος... Ποτέ του δεν χρειάστηκε πάνω από δεκαπέντε λεπτά για το οτιδήποτε... Το θεωρούσε χάσιμο χρόνου, και στην δική του δουλειά, ο χρόνος είναι πολύτιμος... Με εμβληματικό παρουσιαστικό, γωνίες, γαλάζια μάτια, γοητευτικό χαμόγελο, άνετα θα νόμιζες πως είναι επιχειρηματίας αλλά όχι... Όχι ακριβώς δηλαδή...

Ό Ντέιμον από τα δεκαεπτά του έκανε χρήση κοκαΐνης...Την οποία σαφώς προμηθευόταν από το μεγαλύτερο καρτέλ της εποχής, το οποίο άνηκε στον πατέρα του κολλητού του... Μια φορά καθυστέρησε τα χρήματα της δόσης του και παραλίγο να του κοστίσει την ζωή... Ανταυτού όμως, πήρε στον λαιμό του έναν αθώο, αφήνοντας ορφανά δύο κορίτσια, μόνο και μόνο γιατί επέλεξε εκείνη την μεξικάνικη γειτονιά για να γλυτώσει... Εντύπωση του έκανε η μεγαλύτερη κοπέλα, η Αλεσσάντρα, όπως είχε ακούσει να την φωνάζει η μάνα της... Ποτέ του δεν ξέχασε τα πράσινα μάτια της με εκείνο το θλιμένο βλέμμα που είχε, όταν είδε τον πατέρα της να ξεψυχά μπροστά της... Ένιωσε και ακόμη νιώθει τύψεις γι' αυτό που έκανε, έστω και άθελά του... Στο θέμα μας όμως...

Ό Ντέιμον ήταν ο κολλητός του Ενρίκε (Έρικ), ο οποίος ήταν ο γιος του Σεμπάστιαν... Λίγο πριν πεθάνει, ο Σεμπάστιαν ζήτησε από τον Έρικ να σκοτώσει τον Ντέιμον. Φυσικά αυτό του ήταν αδύνατο... Έτσι, μόλις ανέλαβε το καρτέλ, τον έκανε δεξί του χέρι και φυσικά, αρχιεκτελεστή...

Ναι, αρχιεκτελεστή! Αυτή ήταν η δουλειά του Ντέιμον... Να σκοτώνει χωρίς να νοιάζεται και φυσικά χωρίς να αφήνει και το παραμικρό στοιχείο που θα ενοχοποιήσει είτε εκείνον είτε κάποιον του καρτέλ... Επαγγελματικές δουλειές... Εννοείται πως η Δίωξη είχε στο μυαλό της το καρτέλ που "απλώνει πλοκάμια" παντού αλλά χωρίς αποδείξεις, συλλήψεις ήταν αδύνατον να γίνουν...

Βέβαια ο Ντέιμον χρησιμοποιούσε την κατασκευαστική εταιρία που ο ίδιος ίδρυσε και την έχει καταξιώσει, ρίχνοντας ιδρώτα και αίμα, ως κάλυψη... Στην απέξω όμως δεν θα μπορούσε να αφήσει τον Έρικ... Ο ίδιος είχε το 25% της εταιρίας... [...]

Η γκαλερί απείχε μόλις μισή ώρα από το σπίτι του, έτσι δεν δυσκολεύτηκε να φτασει... Έδωσε το αμάξι στον παρκαδόρο και προχώρησε στην είσοδο, όπου τον υποδέχτηκε ο τιμώμενος της ημέρας...

-Ντέιμον! Πάει καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα...
-Ξέρεις Λίαμ, η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ... [...]

Στεκόταν μπροστά από ένα ακριβές αντίγραφο της Γκουέρνικα του Πικάσο... Δίπλα του στεκόταν μια γυναίκα φωτιά, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε από μέσα του...

-Η ακρίβεια είναι το παν, δεν συμφωνείτε;
-Εε...(;) Ναι φυσικά!
-Μέχρι και οι παραμικρές λεπτομέρειες είναι ακριβείς...
-Ναι... Όποιος αντέγραψε αυτόν τον πίνακα είχε μεγάλο ταλέντο και σίγουρα γερό στομάχι...

Εκείνος χασκογέλασε...

-Είστε λάτρης του Πικάσο;
-Φανατικός... Έχω μια μεγάλη συλλογή με πίνακές του...
-Ενδιαφέρον...
-Αρκετά... Θα μείνετε για την μετέπειτα δεξίωση;
-Θα προσπαθήσω...
-Τότε θα χαρώ πολύ να σας δω...(;)
-Βάιολετ. Βάιολετ Σμιθ!
-Ντέιμον Χερντ! Χάρηκα πολύ για την γνωριμία!
-Παρομοίως! Με συγχωρείτε όμως...
-Φυσικά...

Δυό πράσινα μάτια σαν αυτά που είχε δει και τότε... Αφού ποτέ δεν μπόρεσε να μάθει για την Αλεσσάντρα, πίστεψε πως η Βάιολετ ήταν ένα θεόσταλτο δώρο...