Sessizce inen her kar tanesi, gökten inen her beyaz meleği anlatıyordu sanki..
Yer yüzünde ki karanlığı, umutsuzluğu,savaşının üzerini örtmek için adeta gökten yağıyorlardı.. Ne büyük bi incelikti bu.. Benbeyaz bir örtü tüm kötülükleri örtmek için yağıyordu.. Sessizce...
Elimi uzatıp kar tanelerini yakalamak istesemde yapabildiğim tek şey, avucumun içinde kaybolmalarını izlemekti. Ben ısrarla bekledim.. Yakalamalıydım bir tanesini.. Erimeden görmeliydim onu.. Uzunca bir süre bekledim.. Elim artık hissiz olmuştu dondurucu soğuktan ama aldırış etmedim. Bekledim..
Ve sonunda narin bir kar tanesini melek avucuma bıraktı.. Erimeden.. Bir kaç saniye izledim onu ve.. Kokusunu hissettmek için içime çektim..
Garip bir kokusu vardı.. Gökyüzü kokuyordu..
Yine kayboldu avucumun içinde sessizce...
