Clash of the Campus Royalties

CHAPTER 18: I'm TRYING. He's TRYING. EVERYONE IS TRYING.

STELLA ALLEXZANDRIA'S POV

Sa tuwing naaalala ko ang setting naming sampu sa mga oras na to ay gusto kong ibalibag ang plato sa harap ko. Naiinis ako sa mga nangyayari. Kung kelan dapat okay na eh saka naman susulpot ang panibagong gulo. Matanong ko nga sa inyo.

DON'T WE DESERVE PEACE AND HARMONY? DON'T WE DESERVE TO BE OKAY? Dahil parang tadhana at panahon na yata yung nagbibigay ng hint na hindi kami kelan man magkakaayos eh. 

Pero alam nyo, sa tagal kong pumapasok sa school habang andyan pa rin ang clash ay hindi ako natuwa ni minsan. Oo, nag eenjoy akong gumawa ng kalokohan sa limang unggoy na yun pero hindi ibig sabihin na masaya ako sa ginagawa ko. Dahil sa katunayan, kapag gumaganti ako o gumagawa ng prank sa mga yun, nakokonsensya pa rin ako no. Tao lang din naman ako. Hindi ako kasing sama at manhid na hindi inalala ang nararamdaman ng iba. Pero wala akong magawa. Dahil ganyan ang mundong ginagalawan namin.

But due to our parents' unreadable action, nakita ko ang pag-asa na baka maging okay pa ang lahat. Na malalagpasan naming lahat kung ano mang problemang kinakaharap namin.

" So seem to be thinking too deep, Allexzandria. Care to say some? "

Napatingin ako sa nagsalita. It's Dad. I smiled. Pumasok naman si Mom ng kitchen at naupo sa kaharap ko na upuan sa dining table.

" You really resemble your Dad, Allex. Kung baga ikaw ang female version nya. Hindi pasalita. Hindi din palangiti. Kung ngumiti man, sa piling tao lang. Kung magsasalita man, isang tanong isang sagot lang. Can you two be normal for sometime? " lintanya ni Mom na ikinangiti lang nain ni Dad.

Mom's right. I really do resemble Dad. Hindi ko lang sa kanya narinig ang bagay nato. Pati na sa mga kaibigan nila o sa sino mang nakakakilala sa pamilya namin. 

"  Can I ask  you a question po? " I asked.

" Hit it. " Mom

" Hindi ba pwedeng maging madali nalang ang lahat? " tanong ko na hindi nakatingin sa ni isa sa kanila. I know my question is way too absurb. But I just want to hear something. Something that might encourage me not to give up right at this moment.

Lumipas ang ilang segundong katahimikan kaya napatingin ako kay Dad. His forehead knotted while looking at me. Then I snap a glance at Mom which did the same thing too. Hindi ako nagmamadali. I know they'll give me an answer as much as they could.

Mom broke the silence as she says, 

" Hindi ka isang DemiGod anak para maging madali sayo ang lahat. You can't get those things you want without paying some attention and effort on getting it. Sige nga, kung magiging madali lang ang lahat, para saan pa ang problema? Mawawalan ng thrill ang buhay, baby. Hindi man magiging madali ang lahat sa una, pero kung alam mong sa bawat gagawin mo ay may patutunguha, walang masamang mag effort at sumubok. Besides walang mawawala. Unless kung papayag kang may mawala sayo. Pero hanggat alam mong may ipinaglalaban ka at alam mong karamihan sa kasama mo ay gusto ring matamo ang nais mo, then go for it. Try. If it's not enough, then try hard. If isn't then try harder kung hindi pa din then try your hardest. Walang magyayari kung wala ka ring gagawin. Kung uupo ka lang at hinihintay na tangayin ng oras ang mga pangyayari na alam mo sa sarili mong may magagaw ka. " 

She smiled at me, stood up and stand beside my father who's sitting in his chair while slowly nodding his head. Mom's words are really . . . . 

" But what if when you tried even your hardest yet destiny and fate won't let you? " walang emosyon kong tanong. That's when Dad reached for my hand. Then he spoke.