Asıl hikayem tanindiktan sonra ☺
Ne zaman yalniz kalsam o acı o hüzün o yaşanmışliklar gelir yapışır yakama. Kurtulamam öylece çekerim o acıyı en dibe kadar. Ne kadar çabalasamda bir türlü atamam o ağırlığı üzerimden nefesimi kesse bile karşı koyamam. Beni yenebilecek tek şey yalnız kalışımdır. Ha birde karanlık. Karanlıkta kaybederim gücümü. Beni ben yapan başıma gelen herşeye karşı göğüs geren benliğimi kaybederim. Mutlu olmak eskisi gibi güçlü olmakta istemiyorum artik. Çünkü biliyorum bunu yapmaya halim yok. Hissederek gülmeye mecalim kalmadı. Ne kadarda zor bişey bu. Göz göre göre mahvolmak.. Sevinememek sevememek güvenememek. Bunları yazmaya zorlayan parmaklarımı kesebilmek isterdim. Bu acının uyuşmasi artık hissedememe durumu gibi yazamama durumunada gelmek isterdim. Hayallerimden alıkoyanlar mutlu. Ben ise köşeme çekilip bu hayata yenik düşmüşlüğün acizligiyle uyuyup uyanmaya devam ediyorum. Bu ben. Bu ben eski ben miyim. Tanrı neredeyse artık çıkmalı. Engel olmalı olanlara. Ortada olmayışına bi açıklık getirmeli. Yalnız kalınca mutlu olmayı beynimin ucra köşelerine iliştirmeli. Artık yarattıklarına mutluluğu hak görmeli.
Herşeyin yolundaymis gibi görünmesi sizcede olağanüstü değil mi ? Mutlu görünüyor olmak dertsiz tasasız gezinmek.. Kafanı yastığa koyduğunda aniden gelen o ağlama hissinden, yastığının ıslanmış olmasindan ötürü uyuyamamandan, güneşin nispet yapar gibi her gün bir öncekinden daha güzel doğuşuna tanıklık ettiğinden, bir fikir beyan edip aslında düşüncelerinin beynini fethettiginden, gözlerini uyuyacam diye kapatıp içinde ki sesin arsızca durmadan konuşmasina engel olamamandan kimin haberi var ki ? Bende olsam musmutlu bir insan derdim. Ama düşünüyorumda yaşayanlar böyle düşünmez. Gerçekten acılarını sadece kendisiyle kalınca yaşamayanlar böyle düşünür. Çünkü bilemezler; bizlerin aslında yalnız kalınca kafamızdakilerle bogustugumuzu, onları bedenimizden çıkarmak için bile diğer yarimizdan yardim dilendigimizi, bizi bu hale sokup sonrada ortaliktan yok olan tanriya belki bu sefer bişey yapar diye yalvardigimizi bilemezler. Bir parmağı kesilir ve isyan eder. Sevgilisinden ayrılır dinine söver. Parasını kaybeder insanlıktan çıkar. Peki ya tanrinin sevmediği kulu olmak nasıl bişeydir bilirmisiniz ? Ne yaparsa yapsin yaranamamasi ? Ağlarken hıçkırma hakkının bile elinden alınması ? Siz hiç her taraftan vuruldunuz mu ? Mükemmel bir aileye, eve , arkadaşlara, paraya sahip olupta huzursuz ve ihtiraslarla dolup taşan bir insan gördünüz mü ? Belkide birbirine en çok benzeyen insanlar ikiye şöyle ayrılır; hayatında kendisinden başka herşeyi dört dörtlük olan biri ve tanri tarafindan elinden her şeyi alınmış biri.
