Her defasında çevredekilerin söylediklerinide duymazdan gelmeyi başardık. Değmez, gül , mutlu ol, düşünme vesaire vesaire. Sabah uyandığında yeni bir güne başladiktan sonra her seferinde eski şeyleri hatırlatan insanları nasıl unutabilirdik ki ? Nasıl görmezden gelip hayatımıza devam edebilir nasıl düşünmeyip, gülüp, mutlu olabilirdik ? Alışmak için tek başımıza mücadele edemedik. Birileri lazımdı. Iyi gelebilecek alıştırabilecek mutlu edebilecek birileri. Ya kaldıracaktı kucagimiza gömdüğümüz kafamızı yada bi o kadarda o eğecekti yere doğru. Bekledik. Başka yapılabilecek bişeyde yoktu zaten. Ağladık, üzüldük, kahrolduk. Içi gülen gözlerimizi yaşa boğan insanlar için günlerimizi ziyan ettik. Helak olduk.
Hiç unutmam; bir gece korkuyorum diye kapatmadığım odamın kapısı şahittir buna yastığım ıslanana kadar ağlamıştım. Sağa yattım önce ıslandı sonra çevirdim yastığımı, neden dedim neden ben. Dua etmeden tanrıya girmiştim o gün yatağa. Yastığı çevirirken gelmisti aklıma. Hemen duami ettim sonrasinda yine tutamamıştım gözyaşlarimi. Yastığımin her karışı ıslanana kadar dökmüştüm içimi. Kimse duymasin diye kafami gömmüştüm. Hem korkuyordum -bu korkum sebepsiz- hem aciyordu iliklerim. Nasıl uyuyakaldigimi hatırlamıyorum ama yastığın ıslaklığından rahatsız olmuşsam demekki yerde olduğunu gördüm sabah uyanınca. Şöyle bir tavanı seyrettim, geceden kalma hissizligim, geceden kalma burukluğum annem odama gelene kadar sürdü.
Bizde ağlayarak uyuyup gülerek uyanan güçlü kızlardandık. Acımız bir tek bize bir tek içimize aitti.
Sonra tüm hayallerimi, umutlarımı bıraktım ve artık onlar yok dediğim anda iliklerim yeni bir şeyle sarsıldı. Bu seferki eskisi gibi değildi. Sarstı evet ama kendine getirdi onları. Kalk dedi kalk. Sen bu değilsin dedi. Siyaha boyadığım bedenime masmavi bir giriş yapmıştı. Belki farkında değildi ama öyleydi. Benim hayatımda ki tek renkti. Salt ve eşsiz. Bu seferde böyle olduğu için ne kadar yapmak istemesem de yine büyük konuşacaktim. Konuştumda. Gitmene izin vermeyeceğim demiştim. Vermiyorumda. Seviyorum dedim. E seviyorumda. Benim ölüm için derine kadar aldığım soluğuma yol oldu. Benim soluğum oldu.
• Erdal Güney- Gölgen Düşsün Üstüme•
