Aaa ben Çağlar' ı unuttum. Kendisi kuzenim olur. Kuzenim diye söylemiyorum harbi iyi çocuktur.
Hemen ona mesaj attım. "Hayatta mısın" diye. Alaycı bir mesaj attım. Ama ciddi idim. Endişelenmeye başladım 5 dakikadır mesaj atılmayınca. Birden ıslık sesi duydum.
"Çağlaaaarr" diye cırladım ve koşarak üstüne atladım.
Biraz saçma gelebilir ama biz böyle anlaşırız. Bu durumda bile. Yani zombi istilası felan filan işte.
"Oha be ayı gibi atladın insaf canım senin karşında insan var insan" diye bağırdı Çağlar.
Hatta o kadar bağırdı ki kulağımın dibinde kulağımı tutarak "Oha be kulağımın zarı patladı" diye bende bağırdım.
Bagırmaz olaydım her yeri zombiler bastı. Öff şu çenemi tutamadım yine. Her neyse o anda zombi taklidi yaparken olayı fazla ciddiye alamayıp dördümüz kahkayı patlattık. Zombilere değmeden aralarından geçmeye çalıştık. Baya uğraşıyoz ama nafile.
"Sonunda geçtik kurtulduk. Aaaaa"yere kapaklandım. Ve o sırada herkesi domino taşları gibi devirdim. Hep birlikte yerde yatıyoruz.
............
Dolana dolana bir yer bulduk ve birlikte yemeyimizi bitirdik.
Hepimiz çok yorgunduk." Yoruldum" diye mızmızlandı herkes. Bu arada ben, Melda, Ömer ve Çağlar çok iyi dörtlü olduk.
Bu sefer o zombiler bizi asla bulamayacak. Çünkü bu yer bizim özel yerimiz ve burası yer altında. İstediğimiz gibi bağırıp çağırabiliriz. Ama yerimizi kimse bulamaz.
Burayı sadece bu dörtlü biliyor. Bu dörtlüden başka kimse bilmiyor ve bilmeyecek o kadar.
Yaşamak istiyorsak yerimizi kimsenin bilmemesi gerekiyor. Ve buradaki herkes bunu biliyor ve bildiklerine göre davranıyorlar.
