Τα τραγούδια του ανέμου

3.Το πιάνο

Ξύπναγα τα πρωινά και το άρωμα του σώματός σου με κατέκλυζε μόλις έσκυβα πάνω απ' τα τσαλακωμένα σεντόνια μου. Το φως του ήλιου έμπαινε δειλά δειλά μέσα στο δωμάτιο απ' τα μισόκλειστα παραθυρόφυλλα. Έκλεινα τα μάτια και ευχόμουν σιωπηλά να σηκωθώ και να σε βρω να τριγυρίζεις στο σπίτι.

Τα αβέβαια βήματά μου με οδηγούσαν στο σκοτεινό διάδρομο. Αναζητούσα στα τυφλά να σε βρω. Και μέσα στη θολούρα και την σύγχυση, μ' έπιανε απελπισία. Γιατί ποτέ δεν σε έβρισκα κοντά μου το επόμενο πρωί. Κι όμως κάθε φορά διατηρούσα την ελπίδα πως ίσως αυτό το πρωινό να είναι διαφορετικό.

Όπως εκείνη τη μέρα, που μια μελαγχολική μελωδία με ξύπνησε. Ακολούθησα τη μουσική και με οδήγησε στο σαλόνι. Σε βρήκα εκεί για πρώτη φορά, καθισμένη στο πιάνο δίπλα απ' το παράθυρο, γαλήνια και χαμένη στο λαβύρινθο του μυαλού σου, να απελευθερώνεις τις πιο όμορφες μελωδίες που είχα ακούσει ποτέ. Ηρεμούσαν την ψυχή μου. Αλλά την έθλιβαν ταυτόχρονα. Λες και έκρυβαν κάποιον βαθύ πόνο πίσω απ' την ομορφιά τους.

Είχα ξυπνήσει από ένα όνειρο, για να προσγειωθώ σ' ένα άλλο, ακόμη ομορφότερο. Γιατί ήσουν ένα όνειρο. Καθισμένη στο πιάνο, με την αγαλματένια σου κορμοστασιά, την γυμνή επιδερμίδα σου σαν λευκό μετάξι. Και τα μαλλιά σου λιτά να αγκαλιάζουν το κορμί σου, οι πανέμορφες μπούκλες σου να παιχνιδίζουν στο φως του ήλιου που ήταν λες και τα φλόγιζε.

Θυμάμαι σε πλησίασα διστακτικά, με βήματα απαλά για να μη σου αποσπάσω την προσοχή. Το ξύλινο πάτωμα έτριζε σιγανά κάτω απ' τα γδυτά μου πόδια. Έφτασα κοντά σου με κομμένη την ανάσα. Στάθηκα δίπλα σου αμίλητη, ακούγοντας απλά και θαυμάζοντας αυτό το αριστούργημα της φύσης που ήσουν.

Κάποια στιγμή σταμάτησες να παίζεις και έμεινες για μερικά λεπτά αμίλητη, με τα βλέφαρα κλειστά, σκυμμένη πάνω απ' το πιάνο. Θεέ μου, πραγματικά, όσο θυμάμαι εκείνη τη στιγμή... Ήσουν το ομορφότερο πλάσμα που πατούσε στη γη. Αισθανόμουν τόσο τυχερή που σε είχα, τόσο πολύ τυχερή, που δεν το άξιζα... Το φως του ήλιου... εκείνο το λιγοστό που έμπαινε κρυφά απ' το μισόκλειστο παράθυρο... Ακόμη και το μεγαλείο του ήλιου δεν συγκρινόταν με το δικό σου.

Γύρισες ύστερα και με κοίταξες με το πιο γλυκό βλέμμα. Προσπάθησα να χαμογελάσω, χαμένη έτσι όπως ήμουν.

-«Δεν ήξερα ότι παίζεις πιάνο...», σου είπα και φωνή μου βγήκε σαν βραχνός ψίθυρος από μέσα μου.

-«Είναι η πρώτη φορά που παίζω μετά από χρόνια. Κάποτε ήταν ό, τι αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο...», απάντησες εσύ, μ' ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη σου, αλλά μια πινελιά θλίψης στα χρυσαφένια σου μάτια.

-«Και δεν είναι πια; Γιατί σταμάτησες;»

Δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτη. Αλλά δεν μπορούσα και να συγκρατηθώ.

-«Κάποια πράγματα στη ζωή αλλάζουν»

Αυτή ήταν η μυστήρια απάντησή σου. Κατάλαβα πως δεν ήθελες να επιμείνω, κι έτσι δεν το έκανα.

-«Παίζεις πολύ όμορφα», σου είπα μονάχα ντροπαλά. Πάντα δίσταζα να παινέψω τους άλλους. Μου φαινόταν πως ο δικός μου ο έπαινος ήταν πολύ λίγος μπροστά σ' αυτό που τόσο όμορφα έκανες.

Χαμογέλασες αυτή τη φορά πιο αυθόρμητα, με λιγότερη θλίψη. Με πλησίασες και το άρωμα των μαλλιών σου με ζάλισε γλυκά, οι πυκνές μαύρες σου βλεφαρίδες χάιδεψαν το μάγουλό μου, το απαλό σου χέρι διέτρεξε τον ώμο και το στήθος μου με το πιο αιθέριο χάδι. Ένιωθα να χάνομαι στη θέρμη του σώματος σου. Τα χείλη σου άγγιξαν αργά τα δικά μου και ήταν σαν το μέλι που κυλά απ' τα λουλούδια την άνοιξη.

Εκείνη ήταν η μοναδική φορά που ξύπνησα και ήσουν ακόμη κοντά μου. Η μοναδική φορά που δεν χάθηκες σαν οπτασία το ξημέρωμα. Η μοναδική φορά που είχα ξυπνήσει και πίστεψα πως η προηγούμενη νύχτα δεν ήταν απλώς ένα όνειρο, αποκύημα καλπάζουσας φαντασίας, συντροφιά με σφοδρή μέθη ή κατάθλιψη.

Όλες οι προσπάθειες μου να αλλάξω την κατάσταση έπεφταν στο κενό. Πάντα συμφωνούσες, έδειχνες κατανόηση, και την επόμενη είχες εξαφανιστεί. Όπως πάντα. Δεν σε ένοιαζε πόσο άσχημα με έκανες να αισθάνομαι. Και δεν μπήκες ποτέ στον κόπο να μου εξηγήσεις τον λόγο για τον οποίο συμπεριφερόσουν έτσι, όσο κι αν στο ζητούσα. Κι αυτό με έκανε να αισθάνομαι ακόμη χειρότερα. Γιατί καταλάβαινα πως δεν σε ενδιέφεραν και ιδιαίτερα τα αισθήματα μου...