Τα τραγούδια του ανέμου

Άτιτλο κεφάλαιο 5

Αισθανόμουν το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί απ' τη σύγχυση. Όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να κρυφτώ απ' την αλήθεια. Βροντοχτύπαγε την πόρτα της συνειδήσεώς μου, απειλώντας να την σπάσει. Δεν χωρούσε πια καμιά αμφιβολία πως όλοι οι φόβοι και οι υποψίες μου είχαν βγει αληθινές. Μα δεν το χωρούσε ο νους μου. «Θα τρελαθώ! Θα τρελαθώ!», φώναζα δυνατά μόνη μες το δωμάτιο. Τραβούσα τα μαλλιά μου, τα μάτια μου δεν έλεγαν να στερέψουν από δάκρυα, κι αυτές οι φωνές όλο και πιότερο με κυρίευαν, ουρλιάζοντας μες το κεφάλι μου ανελέητα.

Νίνα, μου έπαιξες ένα παιχνίδι αμείλιχτο. Μα πώς μπόρεσες, πραγματικά, πώς; Όχι δεν ήσουν η πρώτη, ούτε και η τελευταία που θα έκανε κάτι τέτοιο. Μα και μόνο η σκέψη, με τρελαίνει. Σε βλέπω μπροστά μου, να τώρα δα, να αγκαλιάζεις κάποιον άλλον, να τυλίγεις τα χέρια σου γύρω απ' το λαιμό του, να ακουμπάς τα χείλη σου στα δικά του, κι αυτός να αγγίζει με τα άπληστα χέρια του κάθε σπιθαμή του αγνού κορμιού σου, με μάτια πνιγμένα στη λαιμαργία να σε θερίζει, κι εσύ υπάκουη να ανταποκρίνεσαι στις θωπείες του, να του ψιθυρίζεις γλυκόλογα στ' αυτί, με την ανάσα σου καυτή....

Όχι! Όχι! ΟΧΙ! Ένα αντικείμενο εκσφενδονίστηκε στον τοίχο κι έγινε θρύψαλα. Όχι! Κι άλλο ένα συγκρούστηκε με τον απέναντι τοίχο. Τα ουρλιαχτά μου άγρια απειλούσαν να γκρεμίσουν τον κόσμο όλο. Μια οργή μαινόμενη, πάσχιζε κολασμένα να ξεσκίσει τον λαιμό μου, να ελευθερωθεί ορμητική και να πνίξει αυτό που την προκάλεσε στη θανατηφόρα λάβα της. Οι φωνές μες στο κεφάλι μου οργίαζαν, δημιουργώντας σενάρια που με έκαναν όλο και πιο έξαλλη. Αντικείμενα συνέχιζαν να διαλύονται ανάμεσα σε ουρλιαχτά απόγνωσης. Εικόνες που δηλητηρίαζαν την ψυχή μου τύφλωναν τη λογική μου. Κι αυτές οι φωνές, χασκογελούσαν χαιρέκακα μες στο κεφάλι μου, έπαιζαν παιχνίδια με τις σκέψεις μου... Κρυφτό... Κυνηγητό... «Πωπωπω, πως σε κορόιδεψε έτσι κακομοίρα Σόνια!!», «Η μικρούλα Νίνα φαίνεται καλοπέρναγε τόσο καιρό, ή μάλλον ίσως και να καλοπερνάει κι αυτή ακόμη τη στιγμή!», «Χαχαχα, όμορφα που είναι τα διπλά παιχνίδια, ε;», «Άλλωστε πες μου, γιατί να μείνει πιστή σε σένα, ε; Χαζή είναι η Νίνα; Όχι δεν είναι. Αφού μπορεί να έχει όποιον θελήσει, γιατί να μείνει προσκολλημένη σε σένα; Τι έχεις εσύ να της προσφέρεις;», «Χαζή Σόνια, ω πόσο αφελής είσαι;!!», «Γρήγορα σε βαρέθηκε πάντως, δεν νομίζεις;»

Όχι! Όχι! Φώναζα ξανά και ξανά, λες και επρόκειτο να αλλάξει η κατάσταση εάν φώναζα αρκετά δυνατά. Το κεφάλι μου ερχόταν σε σύγκρουση με τον παγωμένο τοίχο σε μια προσπάθεια να αποσιωπηθούν οι φωνές. Αυτές οι σιχαμένες φωνές, μου έτριβαν την αλήθεια στη μούρη, δίχως έλεος. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να σωπάσουν οι καταραμένες φωνές. Ναι, κι επίσης να κόψω τα χέρια και τα πόδια εκείνου, να του βγάλω τα μάτια και να του δώσω να φάει τη γλώσσα του. Και να πιάσω κι εκείνη στα χέρια μου, να τα σφίξω γύρω απ' τον λαιμό της και να την πνίξω αληθινά, γιατί δεν της αξίζει να ζει. Όχι για όσα έκανε τόσο καιρό και με κορόιδευε πίσω απ' την πλάτη μου, αλλά γιατί ακόμη και τώρα έχει το θράσος να μου ψεύδεται κατάμουτρα!