ΜΙΑ ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ....

Κεφάλαιο 1

Ξύπνησε πρωί πρωί όπως κάθε φορά, για να πάρει το δρόμο προς τη σχολή της. Έφτιαξε τα μαλλιά της κότσο, ετοίμασε την τσάντα με όλα τα ρούχα και τα παπούτσια του χορού, βάφτηκε απαλά, ντύθηκε και έφυγε. Άρχισε να περπατάει ως την στάση, έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά της ακούγοντας μουσική.

Η Ελισάβετ Μιχαηλίδου είναι περίπου 21 ετών. Οι φίλοι της, την φωνάζουν Λίζα. Ασχολείται από πολύ μικρή ηλικία με τον χορό. Της αρέσουν όλα τα είδη χορού, όμως ο κλασικός χορός της είχε τραβήξει πολύ το ενδιαφέρον. Το αγάπησε και ήθελε όταν μεγαλώσει να χορέψει σε μια μεγάλη σκηνή με τα κορυφαία μπαλέτα της Ευρώπης. Αυτό ήταν το όνειρό της. Για μια τέτοια καριέρα προετοιμαζόταν από μικρή. Η μητέρα της Λυδία την καθοδήγησε σε αυτό.

Η Λυδία ήταν μια υπέροχη χορεύτρια και εξελίχθηκε ως μια σοβαρή και αποδοτική καθηγήτρια, μάθαινε την ευγένεια του χορού στα παιδιά όπως και στην κόρη της, την πειθαρχεία που απαιτείται, την αποφασιστικότητα αλλά και την σκληρή δουλειά που χρειαζόταν. Προσπαθούσε να κάνει την μοναχοκόρη της δυνατή, υπέροχη χορεύτρια και σπουδαία κοπέλα. Ήθελε να την δει στην κορυφή, κάτι που ίδια παρά τις υπέροχες επιδόσεις και την σκληρή δουλειά δεν κατάφερε να κατορθώσει.

Ο πατέρας της, ο Ευγένιος Μιχαηλίδης είναι εργοστασιάρχης, άνθρωπος με πολύ καλή καρδιά που υπεραγαπούσε την οικογένειά του. Ήθελε πάντα να έχει την κόρη του και την γυναίκα του σαν βασίλισσες. Όλο αυτό που είχε όμως γκρεμίστηκε. Η γυναίκα του έφυγε ξαφνικά, δεν του είπε τίποτα. Απλά έφυγε. Δεν κατάλαβε ποτέ τον λόγο όσο και αν την έψαξε δεν την βρήκε ποτέ. Εξαφανίστηκε. Άφησε την κόρη της, το σπίτι της αλλά και την σχολή χορού. Για χρόνια δεν εμφανίστηκε ποτέ. Πολλοί πίστευαν πως έφυγε και από την ζωή. Σαν να άνοιξε η γη και την κατάπιε. Κανένα ίχνος της πουθενά.

Ο Ευγένιος έκλεισε την σχολή και το σπίτι του. Δεν είχαν επισκέψεις πια. Κλείστηκε για πολλά χρόνια μέσα στο σπίτι του και απομάκρυνε τους πάντες από γύρω του, φίλους και συγγενείς. Η κόρη του δεν είχε καμία επικοινωνία με τον πατέρα της παρόλο που έμεναν στο ίδιο σπίτι...ήταν μονάχα αφοσιωμένη στους στόχους και στα όνειρά της, γιατί πίστευε πως έτσι θα ήθελε να κάνει η μητέρα της. Ήταν περίπου 9 ετών όταν έφυγε. Ο Ευγένιος την αγαπούσε πολύ, και η Λίζα το ήξερε, όμως αποφάσισε και ο ίδιος να την αφήσει να μην της σταθεί. Λάθος του. Έτσι κλείστηκε στο γραφείο του και στον εαυτό του. Προσέλαβε στην υπηρεσία του ένα ζευγάρι κοντά στην ηλικία των 35-40 ετών για να προσέχουν και να βοηθούν την Λίζα σαν να ήταν δικό τους παιδί. Όντως η Άννα και ο Σάββας μεγάλωσαν την Λίζα σαν δικό τους παιδί. Την βοήθησαν πολύ για να σταθεί στα πόδια της και να συνεχίσει το χορό που τόσο αγαπούσε.