ΜΙΑ ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ....

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Βγαίνει η Λίζα προσεκτικά από το αμάξι και άρχισε να περπατάει. Σε κάποια στιγμή σκόνταψε και πήγε να πέσει. Την άρπαξε στην αγκαλιά του ο Γιώργος και την έφερε κοντά του. Τα πρόσωπά τους, σε απόσταση αναπνοής. Η Λίζα δεν έβλεπε όμως ένιωθε την ανάσα του πολύ κοντά....

-Ε τι γίνεται; Θα μπούμε ποτέ; Διέκοψε η Λένα και απομακρύνθηκαν γρήγορα από αυτή την κοντινή επαφή.

ΓΙΏΡΓΟΣ

"Την κρατούσα στην αγκαλιά μου. Ναι. Αυτόν τον υπέροχο, απαλό άγγελο. Που ποτέ μου δεν είχα το θάρρος να κοντραριστώ με τους φίλους μου και να την πλησιάσω. Ήταν μικρότερη και μου έλεγαν τι να την κάνω τη μικρή. Μπορεί να ήτανε μικρή, αλλά ήτανε η μικρή μου. Δε θα άφηνα να την πειράξει κανείς! Γιατί έτσι και γινόταν κάτι τέτοιο θα τον σκότωνα! Αχ, Ελισάβετ τι μου έχεις κάνει."

ΛΙΖΑ

"Ωχ, τι ανώμαλος δρόμος αυτός θα σπάσω κανένα πόδι και πάει τέλος τα όνειρα. Μόνο όνειρα του κρεβατιού θα κάνω... αχ.... Ωπ... τι έγινε; Έπεσα; Μα με κρατάει... με κρατάει... ναι... όντως... ο Γιώργος με κρατάει στην αγκαλιά του. Νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπό μου. Έχω ανατριχιάσει ολόκληρη. Πρέπει να με κατάλαβε. Τον ένιωθα ποιο κοντά μου που ξαφνικά.... Άκουσα την φωνή της φίλης μου και.... η φωτιά ανάμεσά μας που δημιουργήθηκε... έσβησε. Απομακρυνθήκαμε γρήγορα. Προχωρήσαμε προς το μαγαζί λογικά. Αφού με άφησε δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Νιώθω τα χέρια του να ακουμπάνε το κεφάλι μου και να μένουν στον φιόγκο του μαντηλιού. Έβγαλε το μαντήλι μου αλλά όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν όλα σκοτεινά. Γύρισα πίσω να βρω τον Γιώργο ή τη Λένα, αλλά κανείς δεν ήταν πίσω μου. Τρόμαξα. Δεν ήξερα που ήμασταν. Όταν γύρισα το κεφάλι μου... είδα... ένα κερί πιο κάτω. Μια μικρή φλόγα ήταν στο βάθος, έτσι λοιπόν περπάτησα ως εκεί σε αυτή τη μικρή φλόγα. Προσεχτικά φυσικά ,δεν ήξερα που πατούσα. Καθώς όμως περπατούσα κρατιόμουν σε κάτι λείο, απαλό και ταυτόχρονα σκληρό. Σιγά σιγά έφτανα στο κερί... ένας προβολέας έπεσε πάνω στο κερί... Ανέβαινε προς τα πάνω και φώτισε μια στολή. Μια μπλε στολή μπαλέτου, ήταν με στρας πάνω και η κάθε λεπτομέρεια, απλά υπέροχη. Όμως που βρισκόμουν; Που κολλούσαν όλα αυτά; Η Λένα είπε πως θα ήταν πάρτι με την μουσική που δεν αντέχω. Έτρεξα να φτάσω στο σημείο εκείνο με το κερί και τη στολή. Ήταν πιο ψηλά από μένα. Τότε κατάλαβα.... Ήταν πάνω σε...."

-Σκηνή!;;!!; φώναξε η Λίζα και τα φώτα άναψαν.

-Χρόνια πολλά Λίζαα!!!! Φώναξαν όλοι όσοι ήταν μέσα στο χώρο.