Would You Miss Me?

2. :)

Η καμπάνα της Εκκλησίας είχε μόλις χτυπήσει 4. Ήμουν μόνη στο σπιτι, Όπως πάντα.
Ήμουν ξαπλωμένη αλλά δεν νυσταζα..Ο πονος μου ψυχολογικος αλλα και σωματικος εκαιγε το σωμα μου..τέτοια μέρα πέρυσι είχα γνωρίσει τον Αλέξανδρο..Με το που τον γνώρισα ήξερα ότι δεν θα γινόταν να είμαστε απλως φίλοι. Με τον τρόπο που με κοίταγε ένιωθα για πρώτη φορά στη ζωη μου ξεχωριστή.
Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να γνωριστούμε αλλα μεχρι τότε οι ματιές που ανταλλάζαμε ηταν αρκετες..Γυρναγα κάθε μερα από το σχολείο με ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.. Τότε μόνο μπορώ να παραδεχτώ πως όντως ήμουν χαρούμενη..
Στο πρώτο μας 'ραντεβου' η αμηχανία πλημμύριζε τα πρόσωπα μας.. Είχαμε πάει στην πλατεία δίπλα από το Λύκειο και απλώς καθόμασταν εκεί με τις ώρες.. Λέξη δεν έβγαινε από το στόμα μας..Κάποια στιγμή έσπασα τη σιωπή και τον ρώτησα για ποιον λογο μου είπε να βγούμε..
《Γιατί να μην σου πω να βγουμε;;》μου απάντησε σιγανά..
- Δεν με ξέρεις καν..
- Τότε γτ δεχτηκες;; ούτε εσύ με ξέρεις..
- Δεν ξέρω..
Σιωπή επικράτησε για λίγα δευτερόλεπτα πριν το πρωτο μας φιλί..Σαν χτες το θυμάμαι..
Τα δάκρυα αρχίζουν και τρέχουν από τα μάτια μου καθώς όλα περνάνε μπροστά από τα μάτια μου..όλες μας οι στιγμές, οι τσακωμοί, τα γέλια..
Πάνω στο κομοδίνο είχα τα χάπια, τα άρπαξα καθώς και το μπουφάν μου και βγήκα απ το σπίτι..
Το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ελάχιστα αμάξια τα οποία κυκλοφορούσαν στον δρόμο.. μάλλον παρέες που γυρνούσαν σπίτια τους μετά τη βραδινή τους έξοδο..
Προχωραγα για αρκετή ώρα, δεν είχα κάπου να πάω..Ο μόνος μου φίλος ήταν ο δρομος.

Κατέληξα σε ένα παρκάκι, πρεπει να ειχε περασει καιρος απο την τελευταια φορα που καποιος ειχε ερθει εδω.. βρήκα ένα παγκάκι και έκατσα.. πήρα μια βαθιά ανάσα πριν αρχίσω να τα βάζω στο στόμα μου κι αρχίσω να καταπίνω..ένιωσα μια ανακούφιση..Ένιωθα ωραία, μια δύναμη με κυριαρχισε. Παλια έβρισκα δύναμη από τις χαρακιές. Που να ξερά τι σου κάνουν τα ναρκωτικά. Τα ναρκωτικα όμως δεν είναι η λύση, το ξέρω, δεν είμαι τόσο χαζή..

Μέσα από το σκοτάδι του πάρκου φάνηκε να εμφανίζεται μια σκιά..άρχισα να ιδρωνω..Μου έχουν πει αρκετές ιστορίες για βιαστές και κακοποιούς στα πάρκα..Φοβομουν. Άρχισα να τρέχω..Δεν είχα ξανατρέξει τόσο γρήγορα ποτέ ξανά στη ζωη μου, έτρεχα σαν να μην υπήρχε αύριο..Τα χέρια μου ετσουζαν..Μάλλον θα τα χτύπησα το χερι μου σε κάποιο δέντρο και άνοιξαν τα Καμπάλα από τις χαρακιές..έτρεχε πολύ αίμα αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα πλέον..
Άρχισα να ακούω τη σειρήνα του περιπολικού..