O gün sanki bir kıyamet günüydü. ŞanlıUrfa'nin bu küçük kasabası ilk defa böyle bir şeye şahit olmuştu. Orman alevler içinde yanıyordu .Herkes seferber olmuştu. Kovalarlar ile su taşıyanlar,hortumlarıyla su tutanlar, toprak dökmeye çalışanlar yangını söndürmeye çalışıyorlardı. Merkezden itfaiyenin gelmesi saatler almıştı Ve korkulan şey olmuştu. Orman'ın ortasında olan bu iki katlı ev ahşaptandır. Bu evde altı erkek, bir kız evlatları olan bir aile yaşıyordu. Babası üç oğlu ve tek kızı Aybike yi alarak kasabanın dışına aylık ihtiyaçlarını almak için gitmişlerdi evde diğer çocukları ile evde kalan Zeynep hanım herşeyden habersizdi . Yangın hızla ilerliyordu . Bir anda evin etrafını sarmaya başladı ve içeriden çocukların ağlama sesleri ve ardından annenin Feryadı duyulmaya başladı. Yangın devam ederken yavaş yavaş sesler kesilmeye başladı ve yaklaşık bir saatin ardından itfaiye gelmişti orman o kadar büyüktü ki bir itfaiye ile olacak iş değildi .İtfaiye eve ulaşana kadar zaten olan olmuştu .Ev de yanmıştı anne ve çocukları da .O gün kasaba hüzünlü idi ,her yerde yanık kokuları vardı. Ortalığı kaplayan dumandan göz gözü görmüyordu herkes perişan olmuştu.
Olaydan bir tek haberi olmayan Hasan bey ve çocuklarıydı .Acı haberi vermeye kimsenin cesareti yoktu. Kasabanın büyüklerinden Koca Yusuf ortaya atıldı "Hasana herşeyi ben anlatırım " dedi ve telefonu eline aldı .Acele edip kasabaya dönmelerini istedi .Kasabada onun dediği asla geri çevrilmez idi.
Ertesi gün Hasan bey yanında öksüz kalmış dört çocuğuyla köy meydanında idi onları gören Yusuf yanlarına gelerek " başınız sağ olsun hanımını ve çocuklarını yangında kaybettik " dedi o anda çökmüştü Hasan bey sanki bütün dünya başına yıkılmıştı. Daha15 yaşında idi Aybike .Anılarının birer yaş araları vardı .Küçük yüreği bu acıyı nasıl kaldıracaktı? Ama dayanması gerekiyordu .
O büyük acının ardından tam dört yıl geçmîsti...Acılar bayatlamis kalplere gömülmüştü.....
