17 Temmuz 2015
-Alo?
-Selin nasılsın?
-İyiyim sağol.
-İyi değilsin,biliyorum.
-İyiyim Burcu sana yalan borcum mu var?
-Selin son sıralar sendeki değişiklikleri görmüyor değilim.Herkese karşı soğuksun.Bana bile.
-Kapatmalıyım Burcu,görüşürüz.
-Selin?
İyi değilmişim.Daha ne kadar iyi olabilirdim ki?Hep iyi olduğumdan kaybettim.Kullandılar sevgimi,saflığımı.Sessizce tükettiler benliğimi.Çevremdeki her insan menfaat için vardı.Şimdi iyi olmadığımı söylüyorlar.Peki kim iyiydi?Parmakla gösterebilecekler miydi?Kötü olmaya razıyım artık.İyi bulunana dek.
-Selin?
Annem çağırıyordu.Yapılacak işler olmalıydı.
-Geldim,anne.
-Hazırlan hadi.
-Nereye gideceğim?
-Beraber gideceğiz.Baban aradı.
-Nereye?
-Bilmiyorum.
-Nasıl bir yere,ona göre giyineyim.
-Bilmiyorum Selin,giyin işte normal.
-Tamam.Esma n'olacak?
-Onu da arkadaşından alırız giderken.
-Tamam anne.
Yalnız kalmak istiyordum son sıralarda.Düşünmek.Sadece kendimi dinlemek.İç sesimde,değerlendirmek.
On sekizimde geçmişime göz atmak.Yeni bir başlangıç için sonlandırmak hatalarımı.Farkına varmayı bilmek.
Babam gelmişti.Arabaya bindik ve Esma'yı da alarak yola koyulduk.Nereye gideceğimizi söylemeden ilerledi babam.Hangi kapının açılacağını bilmeden.Ama içimden bir his beni garip düşüncelere sevk ediyordu.Ya da ben fazla abartıyordum.
Babam sonuçta,hep böyle yapardı.Garip hissedecek bir şey yoktu ortada.Yalnızlıktandı sanırım,kendi kendime maceralar arıyordum.
Yol,bilmediğim sapmalarda ilerliyordu.Ve akşam oldu,karanlık uyku mahmurluğu ile,arabanında uyuyacak en güzel yer düşüncesiyle,başım yaslandı koltuğa.
Kapandı gözlerim.Ve daldım rüyalara.
Sessizce uykusuzca.
