Vakantie vol Verrassingen

♥ 3 ♥

                  

Het is al laat. De lantaarnpalen werpen een gelig licht op de verlaten straat. Twijfelend kijk ik naar het afgelegen voetpad. Deze route scheelt me een tien minuten omlopen, maar het is er wel heel erg donker. Zal ik...?

Ik haal diep adem en besluit het erop te wagen. Wat kan er gebeuren? Het is maar een dorp!

Ik sterf duizend doden als ineens iemand mijn arm vastgrijpt. Een verschrikte gil ontsnapt aan mijn lippen. Ik draai me om. Wie is het? Ik wil weten wie ik voor me heb!

Ik zucht van opluchting als ik zie dat het Dirk maar is, een jongen uit mijn klas. Niet mijn favoriete klasgenoot, maar toch. Een klasgenoot.

'Wat doe jij nog zo laat op straat?' vraagt hij.

Ik heb nog steeds hartslagje driehonderd. De adrenaline schiet tintelend door mijn lijf en mijn ademhaling raast als de TGV. 'Ik was nog even bij mijn oma op visite,' zeg ik ademloos.

Hij knikt.

'En jij?' vraag ik, om het gesprek op gang te houden. Intussen begin ik weer te lopen. Hoe eerder ik uit dit donkere, afgelegen stuk weg ben, hoe beter.

Dirk haalt zijn schouders op. 'Ik woon hier vlakbij.'

We naderen een zijpad, dat een woonwijk in slaat. Helaas niet die van mij. 'Moet je er hier niet af?' vraag ik. Als ik het me goed herinner, is het wel zijn woonwijk.

Het gebeurt zo snel, dat ik amper doorheb wat er gebeurt. Het ene moment staan we nog naast elkaar op het voetpad, het volgende moment duwt Dirk me ruw tegen het hekje dat fietsers moet weren.

'Ik weet wel wat je doet,' hijgt hij. 'Je probeert me te versieren!'

Wat?! Waar heeft hij die onzin nu weer vandaan? Ik probeer hem van me af te duwen. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt,' zeg ik.

Hij buigt zich naar me toe. 'Geef het maar toe. Op school weet je ook altijd hoe je mijn aandacht moet trekken!'

O ja?

Hij komt nog dichterbij. Nee! Gaat hij me zoenen? Ik probeer hem van me af te duwen, maar hij is te sterk.

'Wat moet dat daar?'

Ik kan wel huilen van blijdschap als ik die stem achter me hoor. 'Help,' breng ik uit.

'Ben jij dat, Elena?'

Mijn knieën knikken. Het is Mees! Uitgerekend Mees is degene die hier vanavond op dit afgelegen paadje loopt en me te hulp schiet. Nu komen er wel degelijk een paar tranen tevoorschijn. 'Mees!' zeg ik alleen maar opgelucht.

'Loop effe door, man,' zegt Dirk. 'We zien elkaar morgen weer op school.'

'Volgens mij zegt ze toch duidelijk dat ze niet wil,' zegt Mees. Woede schemert door in zijn stem.

'Nou en?' schampert Dirk. 'Wat kan het jou schelen?'

'Toevallig heel veel,' zegt Mees kwaad. 'En nou opdonderen!'

Als het niet snel genoeg gaat, haalt hij uit en geeft Dirk een stomp tegen zijn kaak. Die krimpt piepend van de pijn ineen.

'Au! Wat doe je nu?'

'Ik zei toch: opdonderen!'

Zonder nog een woord te zeggen, draait Dirk zich om en loopt weg.

Ik adem opgelucht uit en laat me dankbaar tegen het hekje aanzakken. Mijn benen zijn al even niet meer in staat om mijn gewicht nog langer te dragen.

'Gaat alles goed met je, Elena?' Mees knielt bezorgd voor me neer en kijkt me aan. De lantaarnpaal boven ons veroorzaakt twee glimmende vlekjes in zijn ogen, waarvan ik weet dat ze blauw zijn. 'Elena?'

Ik schud verward mijn hoofd. 'Ik... ik weet het niet,' zeg ik voorzichtig.

'Je bent vast vreselijk geschrokken,' zegt Mees lief. 'Als ik bedenk wat er had kunnen gebeuren...' Hij balt zijn vuisten en schopt nijdig tegen het hekje. 'Ik ben blij dat ik net voorbij liep.'

'I-ik ook,' zeg ik bibberig.

'Heb je het koud?' vraagt hij zorgzaam.

Voor ik het weet, heeft hij me in zijn armen getrokken. Ik voel zijn ruwe jas tegen mijn wang en daaronder, een echo van het origineel, zijn snelle hartslag. Ik slik en kijk omhoog. Zijn ogen kijken terug en zijn mond valt een stukje open. Zijn adamsappel gaat op en neer als hij slikt. En dan zoent hij me...

'Elena!'

Nee.

'Elena!'

Iemand schudt me ruw heen en weer en ik voel me gedwongen om mijn ogen open te doen. De persoon die ik verwachtte te zien, de persoon die hoort bij de stem die mijn naam riep, is niet degene die in mijn blikveld staat. Mijn keel wordt meteen kurkdroog als mijn blik op een prachtige blokjesbuik valt. Waterdruppels kruipen traag over zijn huid omlaag. Hij draagt een zwarte, knielange zwemshort.

Ik slik krampachtig en richt mijn blik omhoog, naar zijn gezicht. Uiteraard is het Mees. Zijn blonde haar is donker geworden doordat het nat is, maar zijn ogen zijn net zo blauw als anders. Er zit een scheef lachje om zijn lippen geplakt.

'Jij was ver weg,' zegt hij.

Een blos kruipt over mijn wangen. Dit is zo gênant! Uit je dagdroom geholpen worden door het onderwerp van je dagdroom... Het is maar goed dat hij geen gedachten kan lezen. Dan had iemand meteen mijn begrafenis mogen boeken.

'Hallo?' vraagt hij voorzichtig.

Shit. Ik moet misschien toch eens antwoorden. Straks denkt hij nog dat ik niet kan praten of zo.

'Ja, sorry,' zeg ik met krakende stem. 'Korte nacht gehad.' Goed zo, Elena. Doe maar net alsof je een wilde avond hebt gehad om het begin van de vakantie te vieren. En nu denkt hij dat je lag te slapen in deze ligstoel langs de waterkant.

'Ik ga nog even een paar baantjes trekken, maar daarna ga ik naar de duikplank. Zin om dan mee te gaan?' Zijn adamsappel beweegt op en neer als hij slikt. Ik staar er gebiologeerd naar en heel even schieten mijn gedachten terug naar mijn dagdroom.

'Eh, ja, natuurlijk,' hakkel ik. 'Tot straks.'

Ik kijk hem na terwijl hij wegloopt.

'Lekker handig ben jij,' foetert Naomi meteen. 'De hele middag zeuren dat we naar het zwembad moeten voor Mees en dan is hij er, en dan zie jij hem niet eens!'

Daar ben ik het niet mee eens. Ik zag hem juist dubbel...

Hebben jullie ook wel eens dagdromen waarin de jongen die je leuk vindt je op heldhaftige manier komt redden? Ik wel! In het volgende deel lezen jullie hoe Elena met Mees van de duikplank gaat.