My Peers and My Prince

MPMP

Prologue:

"I'm not scary.
Can you trust me?
I'm just shy of people.
Can I talk to you?
Please? Be my freind." -Samarah

"She smiled at me.
That's the brightest smile I've ever seen.
She's interesting.
I think, I like her." -Kaz

Chapter 1: Samarah

Third Person's POV

"Kilala mo ba siya?" Tanong ng isang babae habang naglilipstick.
"Oo. Grabe! Nakakatakot siya. Nakakakita at nakakatawag daw siya ng multo." Sagot naman ng kanyang kaibigan habang nagsusuklay.

"At ang pangalan niya ay Samara! Yung sa 'The Ring'." Sabi ulit niya.

Nagulat sila ng biglang bumukas ang pintuan ng isa sa mga CR at nakita ang babaeng mahaba ang buhok at natatakpan nito ang kanyang mukha subalit halata parin ang kanyang maputlang kutis.

"Pwede niyo nang gamitin ang stall na to." Sabay ngiti ng babae. Nangingibabaw ang boses nito and That smile gives them creeps.

"Ahh! No! We're done thanks!" At biglang tumakbo ang magkaibigan.

Halata naman ang kalungkutan sa mukha ng dalaga.
Iniisip niya ang maling nagawa.

"Siguro talagang nakakatakot lang ang pagkakasabi ko." Bulong niya sa sarili.

------------------

Samarah's POV

Naglalakad ako sa hallway ng makita kong malaglag ang ballpen ng isang student.

"Excuse me, Is this yours?" I asked.

"Ha? Waah!!!" Halata ang pagkagulat ng babae.
"Sige, sayo nalang yan!!!" Dagdag pa nito saka umalis.

Bakit kaya? May nasabi ba akong masama?
Siguro kasi out of nowhere bigla akong magtatanong.
Di bale. Next time aayusin ko na.

Hi :) I'm Samarah Torres!
Hindi yung sa 'The Ring' ha. Normal na tao ako.
I have a very long black and straight hair. Nakabangs din ako, pero feel ko mahaba na.
I have a white pale skin.
Maraming natatakot sakin because of my image.

Pero mali ang inaakala nila sakin. Hindi ako nakakakita at nakakatawag ng multo. Hindi nagkakasakit ang taong tumitingin sa mata ko. At mas lalong hindi minamalas ang mga taong nakakasama ko.

Simula pagkabata ko, walang kumakaibigan sakin. Pero minsan, ini imagine ko na may mga kaibigan ako. Ang sarap sa feeling. Everyday, gumagawa ako ng steps para magkaroon ako ng kaibigan. But I think, mas lalong lumalala.

Wala talaga akong makausap since only child ako. Pero lahat naman ng kasiyahan, binibigay ng parents ko.

Anyways, I went to my classroom. I decided to go home since wala nang students dito. I grab my things at inayos ko muna yung mga upuang magulo.

"Hindi ka pa pala umuuwe?" Nagulat ako sa nagsalita.

"Pauwi na rin ako." Sagot ko sa kanya. It's Kaz Rayn Ramos.
Siya lang ang kumakausap sakin since first day of school. Kahapon lang naman ang first day. Hahaha

"Sige, ingat ka ha?" Sabi niya. Bakit niya kaya natitiis na kausapin ako. Hindi ba sya natatakot? Sabagay, siya ang kilala kong napakadaming freinds. Matalino, mabait, gwapo. Yan ang mahahanap mo sa kanya.
Idol ko sya sa pagiging freindly and I also respect him.

I just smiled then run out.
Minsan lang kami nagkakausap. Siguro pag wala lang tao. Nahihiya siguro siyang kausapin ako sa harap ng maraming tao.

Umuwi na ako. Wala naman na akong ibang pupuntahan eh.

Pinagluto agad ako ni mama ng meryenda at pinaghilamos.

Pagtapos nun, dumeretso agad ako sa kwarto at nag-isip.

"Bukas, sisiguraduhin kong magiging freindly ako!" Sabi ko sa aking sarili bago pumikit ang mga mata ko.

-----------

[a/n: Hi guys! This story is so much alike the anime titled 'Kimi ni Todoke'. Gusto ko kasing gumawa ng story na kagaya ng flow ng story na yun dati pa. So I decided to make. But may ibang pangyayari na hindi kagaya doon. Hope you like it. Even though, walang originality yung author. Hahaha]