Nerd In A Castle

4.

Toen ik de eetzaal binnen werd geloosd, keek de prins mij onderzoekend aan. Hij was ongeveer 17 schatte ik. Twee jaar ouder dan ik. Ik maakte een buiging uit respect voor de koning en koningin. Ze knikten goedkeurend naar me en Hans vertrok. Als verstijfd bleef ik staan. Ik had gewoon het bloed niet in mijn benen om die stap naar de tafel te zetten. 'Je mag plaats nemen hoor' vertelde de koningin mij nog even. Ik knikte en schoof aan. De enorme houten tafel was veel te groot voor vier personen. Ik inspecteerde iedereen om en om. Eerst kwam de koning. Koning Philip. Hij was groot en breed. Hij zag er royaal uit in het nette pak wat hij droeg. Toen kwam de koningin. Koningin Eloise. Ik was bijna jaloers op haar mooie gezicht. Haar gifgroene ogen stonden vriendelijk en kalm en haar donker rode haar was in een strakke donutknot gestoken. En toen kwam de prins. Maxon, hij was een snoepje. Stiekem had ik wel eens voor de tv naar zijn spieren gekeken. En die zaten er overduidelijk. Hij had kort donkerblond haar en een prachtig gelukt gezicht. Hij had de precies mooie lengte en hij zag er fit, sterk en jong uit. Zo'n vriendje wou ik wel hebben. Maar dat gebeurt alleen in sprookjes. En ik was bovendien al verliefd op Vincent. Althans, dat dacht ik. Ik zag hoe Maxon vriendelijk naar me lachte.  Ineens begonnen er tientallen vissen in mij maag te spartelen. Ik keek snel weg en richtte me op de glazen die op de tafel stonden. 'Nou Nina, jij bent onze nieuwe aanwinst. Jij wordt een dienstmeisje van het hof' stak de koning van wal. Ik knikte. 'Dat klopt Majesteit' zei ik beleefd. Hij lachtte. 'Zeg maar gewoon Sire. Dat mag ook' antwoordde hij. 'Maar even terug, je wordt dus het hoogste dienstmeisje van het paleis. Ik weet dat je dat aankan. Dus je hoeft niet te vrezen. Mocht je hulp nodig hebben. Er staan wachten aan ieder einde van de gang. Geef een gil, en ze komen er aan' de koning lachtte om zijn eigen grap. Maar de prins rolde met zij ogen. Kennelijk had de koning deze grap vaker gebruikt. 'Ja Sire. Met plezier Sire. Ik doe dit graag. Maar, mag ik misschien weten voor wie ik precies ga zorgen?' vroeg ik terwijl ik een stuk brood voorgeschoteld kreeg. 'Je wordt mijn dienstmeisje!' riep Maxon snel. Ik denk dat hij bang was voor nog een flauw grapje van zijn vader. 'Met alle plezier!' lachte ik hem toe. En ik richtte me op mijn stuk brood. Maxon zag kennelijk dat ik er van genoot. 'Is het lekker?' vroeg hij ondeugend. Ik glimlachte. 'Ja, ik kreeg dit eerst nooit. Mijn ouders hebben niet zo veel geld weet u. En ik en mijn broers verdienen ook niet zo veel' legde ik uit. 'Wow, wat heftig. Als ik dat wist had ik het niet gezegd.  Sorry. Maar trouwens, ik ben gewoon een "jij" hoor' hij knipoogde. Ik bloosde. 'Niet erg hoor' mompelde ik.

Na een heerlijk diner werd ik rondgeleid door het prachtige  paleis. We gingen langs de baden, langs de studio van het nieuws. Er werd namelijk iedere dag om half acht de tv show "Illea News" uitgezonden vanuit het paleis. Met iedere dag Maxon en zijn ouders als gast. Om wat te vertellen of te vragen en dergelijke. Ook kwamen we langs de visagiste ruimte, de sauna's en de zieken vleugel. Daar werden gewonde mensen van het paleis opgevangen en verzorgd. Goed idee vond ik.

Toen ik om half elf weer terug was in mijn kamer had ik alles van het paleis gezien en gehoord. Ik wist de weg al en kon zonder Hans mijn kamer vinden. Ik wist nu ook waar ik les kreeg, de bibliotheek zat en waar de prins sliep. Maar daar mocht ik alleen komen in zijn opdracht. Mijn kamer had ik al een beetje opgemaakt met wat plaatjes uit tijdschriften en andere versiersels die ik ergens had gevonden. Snel trok ik de strakke jurk uit en verwisselde die voor een kanten slaap japonnetje. Het zat comfortabel en mooi. Ik moest overduidelijk wel wennen aan al deze ruimte, regels en luxe. Dit was ik niet gewend. Het zal me wel moeite kosten om niet te gaan huilen als iemand het woord "familie" uitsprak. Ik miste Kota met heel mijn hart. Er liep al een traan over mijn linkerwang en belandde op mijn hand. In het licht van een zacht lampje leek het op een parel. Een vochtig pareltje. Ik veegde  mijn hand af aan mijn dekbed en kroop onder de wol. Morgen ging ik officieel bij Maxon in dienst. Vandaag kon ik nog even wennen. Ik draaide me om en staarde naar de glazen deuren. Ik moest zelfs wennen aan dit allemachtig grote bed. Niets was meer normaal hier. Naar dat moest ik maar even leren hier...