ona nasıl tutulduğumun farkına bile varmamıştım.. güzel bi aşktı bizimkisi hiç kimseyi onun yerine koyamaz kimseyi ona benzetemezdim.. bir gün yine tartışmıştık ama bu defa bittiğine emindim evet bitmişti ama yaşamak zor çok zor geliyordu onsuz bir hayatı düşünemezken resmen onsuzluğa düşmüştüm ruh halim berbattı yüzümdeki gülüşüm onda kalmıştı yemeden içmeden kesilmiş dünyadan bir haber olmuştum.. insanlar itici geliyor kimseye güvenemiyordum.. kalbimin en tenha yerinde duruyordu zaman durmuştu sanki heryer karanlıktı... bir şeylerle uğraştım belki bir an olsun unuturum diye ama aklımdan bir saniye çıkmıyordu.. dinlediğim müzikte o soluduğum nefeste yine ve yine o vardı... ama o bilmiyordu onun için ölüp ölüp dirildiğimi... o beni mutlu sanarken ben maf oluyordum.... yürüdüğümüz yolların anıları oturduğumuz parklar şu yerlerin dili olsada ona olan aşkımı anlatsa.... ne hayali gidiyordu ne kokusu... o benim ilk aşkım idi ve biliyordum ki sonumdu buna emindim neden bu kadar eminim bilmiyorum ama o benim hayatımın tek anlamıydı.. mutluluğu anılarda bırakmıştım geceler uzun geliyordu onsuzluğu bile onunla yaşıyordum her gece el açar yalvarır olurdum onu hep geri istedim ama ne onunla oluyordu nede onsuz oluyordu... bıkmıştım artık çevreme sahte gülücükler saçmaktan......
