İçimdeki çığlığı duyamadı kimse, hep kapalı kaldı yüreğim... Öyle bi hiski sensizlik anlatması, güç yaşaması ölüm, ızdırabı büyük ama kimse bilemez zoraki yaşadığımı, nefes alırken canımın yandığını hiç kimse bilemez, her bir gülücüğümde bin acı saklı kim görebildi??? Zor bela tutundum hayat'a sağımı, solumu göremez, duyamazdım... Bir gün ben öldüm... Evet ölmüştüm mezera koyuldu cansız bedenim herkese sesleniyorum kimse beni duymuyor. herkes ağlıyordu. Sonra toğrakla üzerimi kapattılar herkes gitti tek başıma kaldım yaaa ben mezarlıktan çok korkarım nasıl çıkıcam burdan derken kafamı kaldırdım küt kafam tahtaya çarptı elim kolum sıkışık hareket edilemez haldeyim aman allahım sonra bütün günahlarım döndü durdu aklımda allaha ben ne hesap vericem allah için ne yapmıştım ki yaşarken, biri için sürekli ağladım allah'ı unutmuştum ben resmen... Çığlıkla son bir şans istedim... Allah'ım son bir şans ver bana yaşamam için diye yalvarırken bi anda uyanmıştım... Oysaki o uyanış benim için bir şanstı o rüya değil yaşadığım gerçekti şimdi ise allah düşmez dilimden onun kulunu ondan çok sevmez yüreğim... Siz siz olun yaradanı sevdiğiniz kadar kimseyi sevmeyin yüce mevlam derdi verirmiş onu hatırlayalım diye......
