Adopted (on hold)

H14

Elisabeth pov

Ruben geeft mij mijn sleutels aan. Ik zucht en steek de sleutel in het slot. Ik draai de sleutel heel traag om en hoor het af slot gaan. Ik voel  me bang, bang om te weten wie ik ben. Ik blijk geadopteerd te zijn door  mijn echte ouders en mijn adoptieouders zijn omgekomen in een auto-ongeluk auto-ongeluk toen ze terugkwamen van Rome. Ik stap de hal in en loop  door naar een deur. Ik zie de woonkamer en de keuken. Beelden schieten  door mijn hoofd. Ik zie mij die naar de tafel rent omdat er spaghetti  opstaat en valt over de stoel... Ik zie een jongen op een stoel zitten die wel erg hard lijkt op Ruben. Ik pak een appel en ren naar boven om daarna terug te komen in kleren en niet mijn pyjama. Zou dat onze eerste ontmoeting zijn? Ik loop naar de trap waarna ik naar boven ga. Ik pak het fotolijstje van mijn ouders en gooi het op de grond. Ik loop naar de deur en gooi de deur tegen Ruben zijn neus. Is dit echt gebeurd? Ik loop verder naar een deur waar Elisabeth opstaat. Dit is waarschijnlijk mijn kamer. Ik open de deur en zie een redelijk fleurige kamer. Met een rood hoofd sta ik te kijken hoe mijn ouders mijn koffertje vol met posters hebben opengemaakt. Ik kijk rond en zie een mega inloopkast. Ik draai me om. Ruben Staat vlak voor mijn neus. Hij wilt me een knuffel geven maar weer een hoop nieuwe beelden schieten door mijn hoofd. "Hier heb ik al vijf maanden op gewacht." Zegt Jannes met een gemene grijns. Ik weet niet wat hij gaat doen maar ik heb er geen goed gevoel bij. Hij bindt mijn handen vast en sleurt mij mee naar de bosjes. Daar hangt hij mijn handen aan een stevige tak. Zijn mond bevindt zich op de mijne. Ik kan niks meer doen. Sjotten gaat niks helpen want mijn benen zijn zo goed als verlamd. Hij rukt mijn T-shirt los en gaat naar mijn BH. Ruw drukt hij kusjes net boven de stof. Hij maakt mijn broekknoop los en de zijne. Zijn mond bevind zich terug op mijn lippen zodat ik niet zou gaan gillen. De rest wil ik liever uit mijn gedachten wissen. Al is dat niet zo gemakkelijk. Zonder dat ik het door had was ik met mijn handen op mijn oren gaan gillen. Een zin blijft gewoon door mijn hoofd spoken: 'Hier heb ik al vijf maanden op gewacht.' Ruben knuffelt mij langs achter. Ik wil zijn armen wegslaan maar mijn armen hebben de kracht er niet meer voor. Mijn lichaam voelt nu aan als pudding en ik kan niet meer stoppen met huilen. Ik hoor voetstappen op de trap. De deur gaat zachtjes open en ik voel twee paar armen om me heen. Ik voel me zwak tegenover iedereen, een watje. Wat zit ik hier zelfs te huilen het is al even geleden. Ruw veeg ik mijn tranen weg. Ik sta op en loop naar beneden. In de tuin stamp ik is goed tegen een boom en ga zitten. Ik moet kunnen nadenken en dat gaat niet erg makkelijk als iedereen om me heen medelijden met mij heeft. Ik wil zelfs helemaal geen medelijden. Wat gebeurd is is gebeurd. En ja mensen kunnen het misschien erg vinden maar dan moet je niet de hele tijd checken of ik wel okė ben. Ik pak mijn gsm en ga op wattpad. Dat doe ik altijd als ik tot rust owil komen. Ik lees een hoofdstuk van het boek just me van Christi_18 , eenhoofdstuk van het boek new girl van MissEline2002 en een hoofdstuk van het boek weird love van xx-little-mixer-xx. Na drie hoofdstukken heb ik er wel genoeg van en sluit mijn ogen. Ik voel me erg debiel dat ik buiten, tegen een boom inslaap val maar het gebeurd toch.

Ik word wakker en voel een pijnlijke steek in mijn rug. Ik kijk achterom. Oh fijn, ik ben tegen een boom inslaap gevallen. Rustig sta ik op en loop naar binnen. In mijn kamer zie ik Ruben met zijn ogen gesloten op mijn bed liggen. Ik ga naast hem liggen en hij slaat een arm om me heen. Dit heb ik gemist. Onze vriendschap die niemand kan verbreken.

Sooorrry dat ik eo weinig update enz mr het kwam deels door de examens en door te weinig tijd en ook omdat ik weinig inspiratie had love you all xx bettje101