Fen lisesini kaznmistim ve daha sadece 9. Siniftaydim. Annem benden nefret eden bir kadindi ve ben nedense ona hic bir zaman boyle hissedemedim. Annemin umursadigi sadece yazililarim notlarim annem benim hayatimi umursamiyor . Ben sanki yokmusum gibi davraniyor bazen televizyon izlesem odana git diye kovuyor surekli yemegimi hizli yemem icin bagiriyor yedikten sonra onlarla birlikte oturmama izin vermiyor odama gidip ders calismami soyluyor . Notlarim berbatsa nolmus ben sonucta ben degilmiyim ben bu sinavdan kotu alsamda iyi alsamda onlarin cocuklari degil miyim benden nefret ediyor benden utaniyor ama ne zaman bi basari gostersem sanki kendisi yapmis gibi gerim gerim geriniyor . Bazen ondan nefret etmek istiyorum ama ben onun gibi olamam . Ben onu cok seviyorum o olmasa naparim bilmiyorum ama neden . Kucuklugumden beri tek dusundugu benim doktor olmam surekli sen zekisin sen farklisin . Zeki olmak umurumda degil ben sadece normal olmak istiyorum . Hayatimdan nefret ediyorum ise yaramayacagini biliyorum ya bazen kendimi bogmaya calisiyorum . O nefessiz kalmanin verdigi aci o caresizlik bana o kadar guzel geliyor ki . Cunku cok tanidik bir his surekli ne zaman bana o kadin bir sey soylese yasadigim his . Bilmiyorum psikologa gitmek istiyorum ama bunu nasil soylerim onu bilmiyorum gunde sayisiz kez agliyorum hemde bogulana kadar bazen ona cevap verdigimde bana vuruyor aslinda mutlu oluyorum cunku bi kac dakikalikta olsa tum ilgisi bana oluyor. Ne yapmaliyim bilmiyorum lutfen bi fikir verin . Hayattan vazgecmek zor oyle ölmek gibi bir dusuncem yok ama cok yanlizim bunlari anlatabilecegim kimsem yok.
