Eva POV
Kalm blijven, laat niets merken. Het is niets, je voelt niets. Negeer ze, die ogen zo blauw. Negeer ze, die haren zo glanzend grijs. De afstand tussen ons is klein, te klein. Tergend langzaam lopen we richting de loods. Voor zover ik kan opmerken is er niks te zien, niks te horen. Niks. Zijn handen rusten echter al losjes op zijn dienstwapen. Het is een teken dat hij klaar is voor actie. Zijn adem is regelmatig, kalm bijna. De mijne daarentegen.. Hij lijkt het niet te merken. Ik voel hoe kleine zweetdruppeltjes langs mijn nek naar beneden glijden. Dit is het moment. Het moment waarop we een langlopende zaak eindelijk af kunnen ronden. Toch knaagt er iets. Het enige waar ik aan kan denken is hem en de afstand tussen ons. Hij, nota bene mijn werkpartner, houdt me uit mijn concentratie. Zijn lichaam, zijn houding, zijn doen een laten. Alles kan ik in detail beschrijven. Uit duizenden lichamen zou ik de zijne kunnen ontdekken. Eng bijna, hoe iets, of beter gezegd iemand, je zo kan overnemen. Hij stopt met lopen en ook ik sta stil. Blijkbaar is de kust veilig. Zijn hoofd wordt deze kant op gedraaid en ik voel hoe mijn hart een sprongetje maakt. Zijn blik uiterst serieus, zijn mond open en dicht gaand. Geen woord van wat hij zegt komt aan in mijn hersenen. Mijn lichaam geeft alle signalen van een geheim waarvan ik hem nog niks heb verteld. Het geheim dat ik al zo lang verborgen houd. Het geheim van verlangen, het geheim van angst voor afwijzing. Maar bovenal, het geheim van liefde.
Vond je het goed? Vond je het slecht? Een reactie zou ik fijn vinden, tips zijn altijd welkom :)
JE LEEST
Mini Fleva's
RomantikHallo! Dit wordt hopelijk een serie van kleine fleva verhaaltjes. Geen idee of ik regelmatig ga posten, maar als me een ideetje te binnen schiet, zal het hoogst waarschijnlijk hierin worden gezet :)
