Moje nowe życie

Body's getting colder

-Witaj dziecko.

Głos zdawał się rozbrzmiewać w mojej głowie. Powoli otworzyłam oczy.

-Nazywam się Slenderman.

Człowiek Bez Twarzy. Stał obok... na czym ja właściwie leżałam? Rozejrzałam się. Mały pokój z ciemnoszarymi ścianami i czerwonymi zasłonami. Stolik. Dwa fotele. I kanapa, na której mnie położył. Podniosłam się. Zakręciło mi się w głowie, ale dałam radę usiąść.

-Pierwsza teleportacja bywa nieprzyjemna, musisz mi wybaczyć. Następne będą przebiegać bez żadnych nieprzyjemności.

Teleportacja? Następne? Nic z tego nie rozumiałam. 

-Jak masz na imię?
-Ja...
-A jak chciałabyś mieć na imię?
-Sarah - powiedziałam bez zastanowienia. To było pierwsze, co wpadło mi do głowy.
-Sarah - powtórzył - piękne imię, dziecko. 
-Co ja tu... robię? I kim jest ta mała dziewczynka? Wiem, że ją znasz. Ona mnie do ciebie przyprowadziła Slendermanie. Dlaczego jest cała brudna? I zakrwawiona?
-To Sally - zignorował moje pierwsze pytanie - i masz rację, znam ją.
-Powtórzę. Dlaczego jest taka zaniedbana? Nie powinieneś o nią jakoś dbać?
-Po pierwsze wolałbym żebyś zwracała się do mnie per pan - ton jego głosu sprawił, że zacisnęłam usta i kiwnęłam głową nie przerywając - po drugie, dowiesz się w swoim czasie co tu robisz. Po trzecie, Sally nie jest do końca... materialna.
-Jest duchem?
-Można tak powiedzieć. Umarła cztery lata temu. Spójrz na nią - w jego głosie zabrzmiał uśmiech - czy sądzisz, że w czymś jej to przeszkadza?

Sally biegała po lesie. Po chwili podbiegła do okna i pomachała do nas. Wciąż była cała w błocie, wciąż miała podarte ubranie, wciąż krwawiła. Ale wydawała się szczęśliwa.

     Dziewczynka, która nie była świadoma tego, że nie żyje, ze śmiechem zaczęła wspinać się na drzewo.