TERCİH

2 BÖLÜM

Resim:Burak

Bu konuşmalarda neydi ? Kim için konuşuyolardı böyle ? Ben içinmi.?
Binlerce soru kafamda ama en sonunda sorulara cevap bulmak için kapıyı sertçe kapattim. Kapı sesini duyan annem ve babam konusmaların bir son verdiler. Sesler bir anda kesilmişti. Sakin olup içeriye girdiğimde ikisininde bana korkulu ve tedirgin gözlerle baktıklarını farkettim.
Onların konuşmasina izin vermeden. Hemen söze atıldım.
-"ne diyorsunuz siz ? Ne saklıyorsunuz benden?" Dudaklarımdan dökülen sözcükler annemi şaşkın etmişti.
Tedirgin bir şekilde bana ;
-"Bak kızım....! Ben çok üzgünüm...ne diğeceğmi bilemiyorum affet beni.
Bu kelimeleri söylerken sesi titrek çıkmıştı. Ağlıcak duruma gelmişti. 'Neydi şimdi bu ?'

Daha fazla annemin konuşmasina izin vermeden korkulu bir ses tonuyla ;
-"neler oluyor burda ?"

Diye karşılık verdim. Aradan iki dakika geçti ve ben hala bir cevap alamamıştım. Bunun üzerine kendimi biraz toparlayıp sakinleştikten sonra;
-"Anlatıcakmısınız artık."
Bir kaç saniye sonra babam karşılık verdi;
-"Bak eslem, ilk önce sakin olmalısın. Şimdi sana anlatıcaklarımız hayatını değiştirecek. O yüzden şu koltuğa otur ve sakin olmayı dene.
Durduğum yerden kıpırdamadan
-"Oturmak istemiyorum anlatın dedim size."
Evet ağlamıştım işte 'çok güzel aferim bana'
Babam anlatmaya başlamıştı o sırada
-"Bak kızım sen daha doğmadan önce baban Annenle sizi terk etti. Annen bizim en yakın aile dostumuzdu sana bakamadığı için, sen doğduktan sonra seni bize emanet etti. Aradan on gün geçti annen ortalıklardan kayboldu. Bir dahada asla dönmedi."

-"Tamam sus yeter ! Olamaz asla. Sen benim gerçek babamsın olamaz!!"

-"Eslem evet biliyorum kolay değil. Ama gerçek bu. Biz senin gerçek annen baban değiliz. Gerçek annen REYHAN baban OSMAN onlar senin annen baban artık bilmelisin bunu "
-"Anne bir şey söylesene yalan desene. Şaka yaptık desene hadi gülsene yaa yeter neden susuyosun anne birşey söyle "

-"Affet beni ama baban doğru söylüyor kızım affet bizi lütfen seni kaybetmek istemiyoruz"

-"Tamam susun daha fazlazına gerek yok "
Dedikten sonra babam dudaklarını araladı bir şey söylicekti belliki daha konuşmasın izin vermeden;

-"Susun dedim size "
Konusmasına izin vermedim. Çünkü çok canım acıyodu. Konuştukça daha çok yıkılıyordum.
Koca bir hayatım yalanmış daha fazla burda duramam yalanlara katlanamam beynimde bu cümleler dönerken. Çantamı ve paltomu aldığım gibi kapıyı sertçe kapatıp kendimi dışarıya attım. Derin bir nefes çektim içime hemde bir kaç kere.

Ve koşarcasına hızlı bir şekilde deniz kenarına gittim. Taşların üstüne oturdum hayatımı sorguladım. Ağlıyordum hemde çok o kadar çok ki gelen geçen bana bakıyordu bilmiyorlardı neler yaşadığmı. Karar vermeliydim ya hiç bir şey olmamış gibi hayatıma devam edicektim yada yurtta kalıcaktım iki seçeneğide çok düşündüm. Tam karar vermiştim ki yanıma birinin oturmasıyla ilkildim kafamı çevirdiğimde gördüğüm görüntüden hiç hoşlanmadım. Bu bugün okulda koluma çarpan çocukların arasında olan çocuktu. 'Ne işi vardi burda ?' Soru sormadan o yokmuş gibi davranmaya devam ettim. Taki bana şunu diyene kadar;

-"konuşmak istermisin"
Sesi sertti ama genede yumuşak çıkmıştı bir garipleştim çünkü onun gibi popiler biri benim gibi kızlarla konuşmazlardı ki ben cevap veremiyince tekrar soru yöneltti;

-"Anlatıcakmısın"
Sersemlemiş olan vucudumu toparladıktan sonra cevap vericek gücü bulunca;

-"Sen kimsin? daha seni tanımıyorum bile?"

-"Ama ben seni tanıyorum yani eğer anlatırsan tanıyacağı"

-"Kimsin dedim ?"

-"Ben Burak. Aynı okuldayız bilmem biliyomusun"

-"Biliyorum"

-"İsminizi lütfedermisiniz rica etsem hanımefendi"

-"Eslem......Eslem Aygün"

-"Peki seni kim üzdü böyle. Sana ağlamak yakışmamış"

-"Neden anlatayım ki ? "
Benden bu cevabı beklediği herhalinden belliydi. Çünkü cevap vermeden sadece gülümsemişti. O zamandır iki dakika geçti ve oda denizi seyrediyor bende. Burası çok sesizdi. Efrafta insanlar yoktu gecede olmuştu zaten ve ben hala gitmedim , gitmekte istemiyorudum ama kalıcak yerimde yoktu. En son gitmeye karar verdiğimde isminin Burak olduğnu öğrendiğim çocuga dönerek;

-"Ben gidiyorum"
Saniyeler sonra sahiplenmiş bir tavırla;

-"Ben bırakırım "
Diyerek bende bir tranva yaratmıştı. Birazcık düşündükten sonra korktuğmu hissederek nazik bir tavırla;

-"Olur"
Diyerek isteğini kabul ettim. Yürüyerek gidiyorduk. Sanki o evimin yolunu biliyormuş gibiydi hiç bana sormuyordu. Biraz tedirgin olmuştum bu olaydan ama yapacağım başka birşey olmadığını düşününce çaresiz bu konuları kafamdan sildim.

Ne gariptiki eve gelene kadar hiç konuşmamıştık. Evin yakınlarına geldiğimizde sert bir ses tonuyala;

-"Burdan sonra kendim giderim" Dediğmi takmayan bir tavırla yürümeye devam etti. Neden beni takmıyordu? Diye düşünürken kapının önüne gelmiştik bile. Benim bir şey dememe izin vermeden.

-"Yarın okulda görşürüz güzelim"
Dedi ve yanağımdan öptükten sonra arkasından bile bakmadan çekip gitti 'ne oldu az önce ' nefesim kesilmişti ' inanamıyorum'

Bunları bir kenarıya bırakıp eve girmeliydim.

Kapıyı yavaşça açtım ve içeriye girdiğimde annem ve babam pardon ! Gerçek ailem sandığım ama aslında sahte olan annem ve babam oturuyorlardı 'beni beklemişlerdi bu saate kadar' olabilir ama hala öfkem geçmedi onlara karşı hala çok öfkeliyim.
Kendime geldikten sonra yanlarına gidip soluk olan vucudumu dik tutarak şu cümleler döküldü dudaklarımda

-"Ben yurtta kalmak istiyorum daha fazla burda kalamam"...!!!!