Followed by demons [nl]

~3~

Opeens voelde Isa een lichte tinteling door heel haar lijf. Ze voelde dat haar voeten een klein stukje van de grond getild werden, en ze dacht dat ze draaide. De drang om haar ogen een beetje open te doen om te kijken wat er aan de hand was, was sterk maar ze hield zich in. Remy had haar duidelijk gewaarschuwd, en daar zou hij daar vast wel een goede reden voor hebben.
'Oké, je mag weer kijken.' Zei Remy na een paar seconde stilte. Isa schreeuwde en drukte haar handen op haar oren. Of Remy praatte heel erg hard, of er was iets mis met Isa's oren.
Langzaam deed ze haar ogen open. Ze keek omhoog en zag een reuze Remy voor haar staan. Ze was zo klein dat ze tot zijn enkel kwam, als ze op haar tenen zou staan.
'Wat heeft dit nou weer te betekenen.' Was het enige wat ze kon bedenken om te zeggen.
'Wacht even. Ik kom er ook aan.' Weer drukte Isa haar handen tegen haar oren en kromp in elkaar.
Remy sloot zijn ogen en hij begon te zweven en langzaam rond te draaien en hij werd steeds kleiner. Totdat hij ongeveer dezelfde lengte als Isa had.
'Sorry, ik vergeet steeds dat alles zo hard klinkt als je klein bent,' zei Remy een beetje beschaamd. Maar toen klaarde zijn gezicht op. 'Welkom in het Huis van Klein Duimpje.'
'Huis van Klein Duimpje?' vroeg Isa.
Remy knikte. 'Zo noemen we deze boom.'
Hij liep naar de deur in de boom toe. Isa keek verwonderd toe. Hij had eerst zo klein geleken maar nu was hij precies groot genoeg. Remy maakte een gebaar dat Isa voor mocht gaan.
'Na u. Dames gaan voor.'
Isa maakte een sarcastisch klein buiginkje en liep naar binnen. Ze kwam in een grote ruimte terecht. Allemaal mensen waren druk in de weer met van alles. Midden in de grote zaal stonden vier liften, en ze zaten allemaal bomvol met mensen. De liften schoten allemaal omhoog en omlaag en stopten af en toe om mensen eruit te laten. Op elke verdieping hingen bruggen die naar de wand van de boom gingen, waar allemaal huisjes waren. De hele boom was opgevuld met van die huisjes. Overal waren paadjes op palen en trappen die weer leidden naar wat huisjes daarboven. Op de begane grond waren een paar winkeltjes. En overal waar je keek zag je mensen haastig het ene na het andere huisje binnen stormen of druk met elkaar praten. Midden op het plein stonden muzikanten muziek te maken met een paar kinderen om zich heen verzameld die vrolijk mee dansten. Overal hingen lampjes en de hele boom werd kleurrijk verlicht. Mensen waren druk aan het praten of haastig heen en weer aan het rennen tussen gebouwen. Ondanks alle drukte hing er een gezellige sfeer.
'Binnenkort is het Feest weer. Dat betekent dat alles uit de kast wordt getrokken. Ze zijn al weken bezig met de voorbereiding.' zei Remy.
'Wat leuk! Wat wordt er gevierd?' vroeg Isa.
'Uhm.... Omdat we het hele jaar druk bezig zijn, en nooit eens ontspanning hebben kunnen we ook nooit eens een keer lekker feesten. Dus hebben we het Feest ingevoerd, zodat we ook nog eens aan wat ontspanning toe kunnen komen.' Remy lachte. 'We zijn zo druk bezig met de demonen bij de mensen vandaan te houden en ze te doden, dat we geen tijd hebben om te feesten. Dus één dag in het jaar hebben we allemaal een dagje vrij. Al nemen veel mensen voorafgaand ook vrij voor de voorbereidingen.'
'Jij niet?' vroeg Isa, lichtelijk verrast.
'Niet echt. Geef mij maar een mooi meisje met haar nog mooiere Slijmpie. Dan gebeurt er ook nog eens wat. Anders zit je ook heel de dag binnen.' Isa wilde wat zeggen, maar Remy praatte snel verder. 'Maar ik weet iemand die jouw schouder zou kunnen genezen.'
Remy trok Isa mee over het plein, in de richting van de liften. 
'We gaan naar de 35e verdieping.' zei hij.
'35?' Vroeg Isa. Ze was verbaast, maar toen leek het haar niet zo raar meer. Deze boom was enorm groot en zij was klein, en de verdiepingen ook. 'Hoeveel zijn het er in totaal?'
'Geen idee. Volgens mij tweehonderd maar ik hoef nooit hoger dan honderdtwintig dus dat weet ik niet zeker.'
Er kwam een lift naar beneden vallen en Remy pakte Isa's hand vast. 'Laat niet los. Het gaat proppen worden en anders raken we elkaar kwijt.'
De liftdeuren gingen open en de massa mensen die voor de lift had staan wachten ging naar binnen. Isa hoefde niet eens moeite te doen om te lopen want ze werd al naar voren geduwd. Er botsten van alle kanten mensen tegen haar schouder aan en de tranen sprongen in haar ogen. Remy keek haar bezorgt en meelevend aan. Hij hield haar hand, zo mogelijk, nog steviger vast dan daarnet, waardoor die bijna werd fijngeknepen. De deuren gingen weer dicht en de laatste paar mensen probeerden zich nog net erin te proppen voor ze omhoog schoten. Zo veel pijn.
'Verdieping 15.' werd er omgeroepen door een vrouwelijke stem. De lift ging open en mensen die als laatsten naar binnen waren gekomen vielen er uit. De deuren sloten gelijk weer en de lift ging op volle snelheid naar de volgende etage.
'Verdieping 65.' Zei de vrouw.
'65? Remy, ze zijn onze verdieping al voorbij.' Er waren ook wat mensen de lift binnengekomen waardoor Isa nu tegen Remy aan geplakt stond. Hij sloeg een arm om haar middel om haar op haar plek te houden, maar waarschijnlijk was dat niet de enige reden.
'Ze doen eerst de mensen die het dichts bij de deuren zijn. Dus het kan best zijn dat wij als een van de laatsten eruit gaan. Nog even vol houden.' antwoordde Remy.
De deuren gingen open en er ontstond steeds meer ruimte in de lift. Al waren er nog steeds minstens vijftig mensen in een lift waar er eigenlijk maar dertig in konden en stond iedereen nog steeds op elkaar gedrukt.
'Verdieping 28.'
'Verdieping 114.'
'Verdieping 54.'
En zo ging het nog een tijdje door. Elke keer stapten er maar twee of drie mensen uit waardoor ze heel veel verdiepingen af moesten gaan.
'Verdieping 32.'
'Verdieping 108.'
Isa begon de vrouw een beetje irritant te vinden. Het was alsof ze het leuk vond dat al die gehaaste mensen zo lang moesten wachten, en dat ze elk moment in een schaterlach uit kon barsten. Terwijl Isa bijna haar tong eraf beet van de pijn in haar schouder.
'Verdieping 79.'
'Verdieping 137.'
'Verdieping 63.'
De ruimte in de lift werd steeds groter. En zodra Isa normaal kon staan stapte ze iets weg van Remy zodat hun lichamen elkaar niet meer raakten. Isa liet merken dat ze niets moest weten van zulk romantisch gedoe. Ze keek op naar Remy en zag dat hij haar grijnzend aankeek. Ze zuchtte en rolde inwendig met haar ogen. Remy liet een zacht gegrinnik horen.
'Verdieping 22.'
'Verdieping 5'
'Verdieping 83.'
'Verdieping 49.'
Sommige mensen begonnen ongeduldig te zuchten of met hun voet op de grond te tikken. Voor de rest was het helemaal stil in de lift je hoorde alleen af en toe de vrouw een verdieping omroepen en de muziek van het plein beneden spelen.
'Verdieping 115.'
'Verdieping 35.'
Remy schrok op, pakte Isa's hand en baande zich een weg door de menigte.
'Ja, sorry. Wij moeten hier er uit. Aan de kant, mensen. Wij moeten er door. Dankjewel. Aan de kant!' Hij liep strak door en beukte iedereen aan de kant die niet genoeg opzij was gegaan. De deuren begonnen al te sluiten toen Isa erdoor heen liep. Remy draaide zich om en salueerde met een grote glimlach op zijn gezicht naar de lift en de mensen daarin voordat die weer omhoog schoot.
Isa zuchtte. 'Wat was het daar benauwd zeg. Zit die lift altijd zo vol gepropt?' En bedankt. Als ik nog niet alle pijn die er bestaat kon voelen in mijn schouder, dan is dat nu wel gebeurd.
'Jep. Ik moet wel zeggen dat dit drukke dagen zijn dus iedereen heeft haast. Maar je moet wel snel zijn wil je er in kunnen, en nog sneller als je er weer uit wilt. Als je een keer te laat bent met uitstappen moet je lang wachten voor die vrouw weer eens een keer jouw verdieping omroept. Maar wij gaan nu naar Humbalt.'
'Humbalt? Wat is dat nou weer?' vroeg Isa verward.
Remy lachte. 'Geen wat, maar een wie.' zei hij, maar een echt antwoord was het niet. Hij stak de brug over zonder naar beneden te kijken. Isa durfde het er ook niet op te wagen en liep snel achter hem aan. Hij liep een trap op, sloeg rechtsaf, liep een stukje langs de huizen, liep nog een trap op en sloeg toen linksaf. Hij ging na een paar trappen voorbij gelopen te hebben weer naar beneden. Liep weer een stukje langs de huisjes en stond toen plotseling stil. Remy klopte op de deur en deed hem zonder op antwoord te wachten open.
'Humbalt heeft zijn deur altijd op een kier staan. Dan hoeven de inbrekers niet zo hard op de deur te bonken als ze iets willen hebben en dat bespaart hem slapeloze nachten. Super handig.' Zei Remy sarcastisch achteraan.
'Inbrekers? Waarom zou hij inbrekers gewoon binnenlaten?' vroeg Isa.
'Veel mensen hebben dingen van hem nodig, en dat vind hij irritant, vooral als ze 's nachts binnenkomen. Dus laat hij de deur maar op een kier staan zodat ze het zelf maar moeten uitzoeken. Humbalt noemt ze inbrekers, maar ik kom ook regelmatig wel eens langs.'
Hij liep naar binnen en Isa zag een man met grijs, witte haren die verticaal omhoog stonden. Hij stond met zijn rug naar hen toe en draaide zich toen om. Hij had twee bekertjes in zijn hand met in beiden een of andere vloeistof. Hij droeg een grote dikke rode bril die strak op zijn gezicht gedrukt werd door de band die achter zijn hoofd zat. Het deed Isa denken aan een duikbril alleen dan met veel te dikke glazen en overal knopjes waarvan ze zich afvroeg wat het allemaal zou kunnen doen.
'Hé Remy!' Zei de man vriendelijk. 'Nieuw vriendinnetje? Weer eentje gevonden?'
Hij lachte zwaar om zijn eigen grap. Het was niet eens grappig.
'Nog niet.' Remy trok een mondhoek omhoog en keek schuin naar Isa, die absoluut niet ging terugkijken.
'Een momentje, ik was bezig met.... Deze vloeistof.....' De professor draaide weer terug naar zijn tafel en pakte een dik boek uit een houten kast. De kast stond zo scheef dat het leek alsof hij elk moment om kom vallen. De professor liet het stoffige boek met een plof op de tafel vallen en sloeg het open.
'Ik heb hier al maanden aan gewerkt en.... Het is bijna klaar.... Nog even......' Mompelde hij.
De professor stond op en trok een kastje open. De glazen die erin stonden begonnen te rinkelen. Hij graaide er wat in en trok zijn hand weer terug. Er zat een klein potje met een gifgroene vloeistof in. Hij draaide de dop eraf en deed twee druppels in de grote pot. Het deed Isa een beetje denken aan een heks die van alles in een pan gooide en dat het dan iets magisch op moest leveren.
'De proef op de som... Ik... dan kunnen we praten. Sorry, hoor.'
'Neem de tijd hoor.' Remy stak zijn handen in zijn zakken en leunde tegen de houten deur aan waar door ze net naar binnen zijn gekomen.
De professor schoof een laatje open en Isa zag dat het vol zat met allemaal rommel.
Hij bekeek alles aandachtig en pakte er een pipetje en een klein papiertje uit.
Hij deed een klein beetje van de vloeistof in het pipetje en liet een druppel op het papiertje vallen. Het papiertje begon gelijk te krimpen en werd helemaal zwart. De professor had een naald in zijn hand en gaf met het puntje een hele kleine tik tegen het verschrompelde papiertje en het viel in kleine schilfertjes uit elkaar. 'Bijna.' Zei hij. Hij draaide zich om op zijn stoel en keek naar Isa.
'Zo.' Hij deed zijn handschoenen uit en stak zijn hand uit naar Isa. 'Ik ben professor Humbalt.'
'Isa.' Zei Isa en ze pakte zijn hand aan.
De professor keek naar Remy.
'Wat mag het wezen, beste jongen?'
'Of je deze dame even wilt helpen met haar schouder.'
'Laat eens zien, meisje.' De professor deed zijn superieure bril af en de wallen onder zijn ogen werden nu heel goed zichtbaar. Hij draaide Isa om en bekeek de wond.
'Ja! Daar heb ik vast wel wat voor.'
Humbalt begon druk rond te lopen en in kastjes en laatjes te graaien en in boeken te zoeken. En hij begon weer te murmelen. 'Aspirines zullen niet.... Moet beter.... Steriel....'
Isa keek Remy vragend aan. Hij haalde zijn schouders op. 'Komt goed.'
Na een tijdje druk rond te hebben gelopen, had Humbalt een drankje in een zwarte beker waar damp uit kwam gevonden.
Hij hield hem voor Isa's neus. 'In een keer doorslikken. Alles. Meteen.'
Isa keek in de beker en zag iets borrelen. Door de zwarte beker kon ze de kleur niet zien maar ze kon het wel reuken en dat had ze liever niet gedaan.
Ze deed haar ogen dicht en gooide het drankje in een keer naar achteren en slikte door. Ze voelde een branderig gevoel in haar slokdarm en er liep een rilling over haar rug. Toen de rilling weg was zwoer Isa dat ze zoiets nooit meer zou drinken. Ze begon te duizelen.
'Goed zo.' Zei de professor zakelijk. 'Het brandgevoel in je slokdarm en maag zal vandaag nog wat erger worden maar morgen is het over. Het bloed zal stollen en de wond zal helen. Vandaag moet je wel rust houden en de wond niet meer belasten.'
Humbalt liep weer naar de vloeistof en ging weer verder met druk in boeken bladeren en overal drankjes vandaan halen.
Isa was nog bezig te zorgen dat de appel van daarstraks binnen te houden, en het vuur in haar maag onder controle te houden toen Remy haar wenkte.
'Kom. Tijd om te gaan.' Ze liepen de deur weer uit.
Isa zuchtte.
'Moeten we weer die lift in?' Kreunde ze.
Remy lachte. 'Nee hoor. Je hebt geluk. Ik woon op deze verdieping.'
Ze liepen wat trapjes op en af en Remy maakte de een deur open.
'Welkom in mijn huis. Treed binnen.'
Isa liep naar binnen en keek om zich heen. Als je het huis binnen liep was je gelijk in de keuken. De moeder van Remy, Isa gokte dat het zijn moeder was, was aan het koken. Haar neus ontplofte bijna van alle lekkere geuren die in de ruimte rond zweefde. Alles was van hout en de kastjes waren in vrolijke kleuren geverfd. Er stonden her en der wat potjes gevuld met verschillende kruiden en specerijen. Remy's moeder keek op.
'Hallo.' Ze pakte een doek en deed haar handen af. 'Remy, wie heb je meegenomen?'
'Dit is Isa. Ze...' Hij keek haar even aan. 'Ik vond haar in het bos en we zijn aan de praat geraakt. Niks bijzonders.' Isa gaf de vrouw een hand.
'Mag ze hier vannacht blijven slapen?'
'Uhm... Ja dat kan denk ik wel. Dan moet je alleen even naar zolder om een matras te pakken.'
Hij gaf zijn moeder een kus op haar wang en liep de keuken uit.
'Dank u wel.' Zei Isa beleeft, en trippelde toen achter Remy aan.
Ze kwamen in de huiskamer waar een klein meisje en een wat ouder jongetje een spelletje zaten te doen voor een haard.
'Nee! Jij speelt vals. Ik was aan de beurt!' Riep het meisje.
'Echt niet ik mocht nog een keer omdat jij twee kaartjes had gepakt en dat mag niet.' Zei de jongen terug.
'Ja, maar jij verzette je pion te ver.'
'Is het weer zo ver?' Zuchtte Remy. 'Kunnen jullie nou nooit eens normaal een spelletje doen?'
Remy ging op zijn hurken zitten en begon een verhaaltje te vertellen. De kinderen luisterden aandachtig. Isa gebruikte de tijd om de kamer in zich op te nemen. Het was een kleine ruimte. Niet veel groter dan de keuken. Er lag een groot tapijt op de vloer die bijna de hele kamer vulde. Er stond een grote bank in het midden en een haard aan de zijkant waar een gezellig vuur in knetterde. Ook stonden er wat ladekastjes hier en daar. Een grote boekenkast die tegen de wand tegenover de haard stond, barstte bijna uit elkaar van de hoeveelheid boeken die erin stond.
En overal lang speelgoed. Treintjes, rails, autootjes, boompjes, houten dieren.
'Nog een keer!' Riep het meisje. 'Nog een verhaaltje. Remy, alsjeblieft?'
'Lila, ik heb je dit al honderd keer verteld.' Remy zuchtte. 'Nu moet je lief gaan spelen met Pablo. Ik heb bezoek.'
'En wat als ik niet met haar wil spelen?' Vroeg Pablo opstandig. Hij had het hele verhaal op de bank gezeten met zijn armen over elkaar en had zijn zusje heel de tijd met een moordende blik aangekeken.
'Dan speel je niet met haar.' Zei Remy onverschillig. Hij stond op en draaide zich naar Isa.
'Dit zijn Pablo en Lila. De twee zonnetjes in huis.' Isa glimlachte. Het sarcasme droop er vanaf.
'Altijd gezellig als zij bij elkaar zijn. Kom we gaan snel weg voordat de oorlog uitbreekt.'
Remy deed een deur open die een trap liet zien. Isa liep achter Remy aan naar boven.
'Dit is de zolder. Sorry dat het zo donker is, maar het licht doet het al een paar jaar niet meer hier.'
Ze stonden nu boven aan de trap maar dat wist Isa alleen maar omdat de traptreden ophielden, ze zag geen hand voor ogen. Remy liep al weer weg, aan de voetstappen te horen.
'Man, hier komen jullie niet vaak of wel? Ik zie echt helemaal niks.'
'Misschien maar beter ook.'
Isa snapte niet wat hij daarmee bedoelde maar ze besloot het maar te laten gaan. Ze was bang dat als ze er teveel over zou nadenken ervan overtuigd zou zijn dat het vol monsters zat.
Remy liep druk rond en stootte zijn hoofd af en toe aan iets, schold erop los, en liep dan weer door.
Isa wachtte tot Remy weer naar beneden liep.
'Ja, eindelijk. Ik heb het. Help even mee, wil je.' riep hij.
Er werd iets langwerpig tegen Isa's been aan geschoven. Het was zachtjes maar toch schrok ze ervan.
'Dus dat monster, hè?' Begon Remy langzaam terwijl ze samen met een reusachtig matras de trap af liepen. 'Wat hij op het laatst zei; aan... Wat bedoelde hij daarmee?'
'Geen idee. Dit is de eerste keer dat ik een monster versla, en dan niet in in mijn dromen. In mijn dromen komt er altijd een zwaard naar beneden vallen. Maar als ik wakker word moet ik genoegen nemen met mijn eigen benen om weg te rennen. Dus meer dan dat is er eigenlijk nooit gebeurt.'
'Aan... Aan... Aan...' Mompelde Remy. 'Van licht?'
'Weet ik ook niet, dat zei ik toch al.' mompelde Isa geïrriteerd terwijl ze her branderige gevoel in haar maag negeerde.
'Of een werkwoord? Aan het.... zwemmen, bijvoorbeeld?'
'Jeetje.' Zei Isa om over iets anders te beginnen. 'Dit matras is lood zwaar, en enorm groot.'
'We zouden er samen op kunnen liggen. Voor als je nachtmerries weer terugkomen.' Isa kon Remy's gezicht nog steeds niet zien maar ze wist gewoon dat hij er een brede grijns op had geplakt. 'Misschien heb je een dappere held nodig.'
Isa rolde inwendig met haar ogen. 'Wedden dat jij eerder om je moeder zult roepen dan ik!'
Remy deed de deur open en wilde net gaan praten toen hij werd onderbroken.
'Pablo! Laat los dit is mijn trein!'
'Niet! Deze heb ik gisteren met mama gekocht.'
'Die hoefde jij toen niet. En toen had ze hem voor mij gekocht!'
Remy zuchtte en keek achterom naar Isa. 'Dat durf ik wel te wedden.'
Isa glimlachte. Ze liepen dwars de kamer door. De twee ruziënde kinderen totaal negerend. Remy deed weer een andere deur open en liep een slaapkamer in.
Weer een kleine kamer. Maar ook weer een gezellige sfeer.
Remy liet het matras met een plof de grond vallen, deed een kast open en pakte er een laken, kussen, dekbed kussensloop uit.
'Weet je. Ik had al zo'n gevoel dat ik vanavond niet alleen zou slapen.' zei hij grijnzend.
'Nou. Ik ben niet van plan te gaan slapen.'
'Dan houd ik je gezelschap.'
Isa ging op het bed zitten, en Remy nam plaats naast haar.
'Dan hadden we ook niet hoeven lopen sjouwen met dat matras.' Isa keek hem geschrokken aan, maar tot haar opluchting zag ze dat hij glimlachte. 
'Hoe gaat het met je schouder?' Vroeg Remy na een stilte.
'Dáár heb ik geen last meer van. Maar nu staan heel mijn slokdarm en maag in vuur en vlam! Wat was dat voor drankje? Dat was niet gezond hoor!'
'Professor Humbalt is de beste. Oké, hij is heel verstrooit en doet duizend dingen tegelijk, maar hij is de enige in de hele boom die er verstand van heeft. Het zal wel over gaan, hij doet niet zomaar rare dingen. Komt goed.'
Isa ging liggen. Ze was moe. Ze sloot haar ogen, maar veerde toen overeind. Ze mocht niet in slaap vallen!
'Komt.... Slijmpie... volgende week zondag weet terug?' vroeg Remy.
'Ik heb geen idee.' Isa haalde haar schouders op. Ze wilde er niet aan denken nu.
'Krijg je hem alleen nog maar in een nachtmerrie te zien?'
'Weet ik niet.'
'Heb je het al eens een keer tegen iemand gezegd?'
'Nee, alleen tegen jou.'
'Waar zijn je ouders.'
'Geen idee.'
'Wat is de bedoeling van dit alles?'
'Weet ik niet.'
'Gaat het nog een keer stoppen?'
Isa was stil. Dit was nu al een paar jaar zo. Dag en nacht proberen niet in slaap te vallen, en als het per ongeluk toch gebeurde, werd ze gelijk gestraft met een verschrikkelijk monster dat haar in haar dromen en overdag achtervolgde. Elke dag een nieuw monster. Ze wisselden elkaar af om Isa helemaal uit te putten. En dat was ze al aardig gelukt. Isa kon wel janken. Ze had zich nog nooit zo alleen gevoeld. En wanneer zou het stoppen?