TIKLIM TIKLIM YANLIZLIK

Onsuzlugun ilk günü

     Uyandığımda henüz sabahın erken saatleriydi. Ne yazık ki aklıma ilk gelen O'ydu. Adını bile bilmediğim, bi anda hayatımın baş köşesine oturttugum o adamdı. Şimdi ne yapacaktım? Onu saatlerce izlemek istedim, bunun dışında bi beklenti içinde değildim. İşin kötü yanı hiç yapmadığım bir şeyi yapmıştım üstelik sonunu hiç düşünmemiştim bile. Sahiden de doğruymuş insanlar aşk denilen o illette kapılınca çevresindeki insanları bırak, attığı adımın bile farkında olmuyor. Kim üzülür ya da kim kırılır hiç düşünmeden herkesi ezip geçiyor... ve ne yazık ki bende beni seven düşünen insanları çoktan ezip geçmiştim.

   Uzun süre kendimle savaşmaya devam ettim. İçim acıyordu, koskoca bir yükün altında kalmışçasına, çöktükçe çöküyordum. Çıkaramadığım çığlıklar, söyleyemediğim bir ton kelime vardı. İçimde biriken her cümlenin katiliydim artık. Bitmek bilmeyen bir savaşla yine baş roldeydim. Neden bu denli zorlaşmıştı hayat? Ya da neden çıkmaz yollar hep bana denk geliyor?  Bulamadığım cevapların sorularıyla meşguldüm. Adını bile bilmediğim bir adama duyduğum aşk yüzünden, bana karşı sonsuz güveni olan babamın güvenini sarstım. Ne kadar kolay dimi söylemesi? Değil ışte... İçimdeki her sorunun cevabını bile bile susuyorum. Çünkü biliyordum hatamı...

 
  Yorganı kafama kadar çektim. Uyanmak istemiyordum. Bende her insan gibi hatalarımla yüzleşmek yerine yatmayı tercih ediyordum. Ne büyük bi acı dimi? Yaptığın hataları görmemek için yatmak...

  Uyumaya çalıştıkça aklıma gelenlerle savaştım. Ne yazık ki yine becerememiştim uyumayı. Hatalarım vardı ve ben yüzleşmeliydim. İçim içimi yercesine yüzleştim kaçamadığım acılarla. Ne olacaktı şimdi? Aşk denilen şeyi tamamen yaşamadan biticek miydi? Bu kadar kısa mıydı yani? Acısını çekmek mi kalmıştı bir tek bana? Ne acısı, insan bu kadarcık bir aşkın acısını çekmeye utanır lan! Anısı bile yok doğru düzgün, ne acısı? Hıh sanki çok bıraktılar ya anısını yaşayalım zaten. Kader bu ya millet hak etmediği halde yaşadığı mutluluktan sıkılırken, ben yaşamak istediğim hayallerle yüzleşirdim.

   Savaşın ortasında reklam arası gibiydi gelen uykum. Her seferinde içimdeki meseleyi çözemeden uyuya kalmam ne saçmaydı be. Hem sabahın körü yatma vakti miydi  Buse... Aman ha zıbarrrr!

    Annemin beni uyandırmasıyla irkildim. Sabahın köründe benden ne istiyor bu kadın yine diye düşünürken saate kaymıştı gözlerim ve öğleyi çoktan geçmişti saat. "Kalk hazırlan bisiler ye, dayınlara gidicez." diyip odadan çıktı. Dayımlara mı? Benim bi adım atmaya bile niyetim yok annem hala dayın diyo gidicez diyo offff! Beni biraz anlasa felan iyidi...

   Kalkıp elimi yüzümü yıkadım. Öylesine şişmişti ki gözlerim resmen şaftım kaymıştı. Annemin hızlı hazırlan, demesiyle ikinci irkilmeyi de gerçekleştirmiş bulundum. Mutfağa bisiler yemek için gittim, ama iştağım yoktu. İçimde hala kırdığım babamın acısı vardı. Nasıl barışıcaktım? Pişman olmuştum affetmeliydi beni ama nasıl? Bisi yemeden mutfaktan çıktım. Odama gidip hazırlanmaya başladım. Kendimden o kadar çok nefret ediyordum ki yapabilcek hiç bir şey yoktu benim için. Dün çok aglamıştım gülmem gerekmiyor muydu artık? Dayımlara gitmek istemiyordum, sadece saatlerce ağlamak istiyordum. Ama bırakmazlardı adım gibi biliyordum, offff!

   Hazırlanıp çıktık, yürüdüğüm yolun farkında bile degildim. Attığım her adımı bosluga atıyormuş gibi ilerliyordum. Sessizliği bozmaya çalışan bir çok etken varken ağzım mühürlenmişcesine susuyordum. Olması gereken hiç bir şeyin olmayışı oldukça yormuştu beni... Kendi içimde kendimle savaşırken geldiğimizi fark bile edememiştim.

     Karşılama merasimi bittikten sonra sonunda oturabilmişdik. Boşluğa dalıp dalıp gidiyordum. Bisi düşünmüyordum daha doğrusu düşünemiyordum. Yanımda konuşulanlardan bağımsız varla yok arasında boktan bi yerdeydim... Hiç bir gün bu gün kadar sıkıcı ve yıpratıcı olmamıştı. Kendi ellerimle kendi içimdeki beni öldürüyordum. Büyük acı dimi?