Kusurlu Karanlık

Bölüm 28

Amber Run - I Found

***

Pera Barlı

Yanımda birşey kıpırdanınca hafifçe bende kıpırdandım. Güçlü kollar beni kendine çekti ve saçlarımı öptü. Aral ,kollarını belime indirerek ,okşadı.

Hâlâ gözlerimi açmamış ,iki elimi de onun göğsüne koymuştum. Böyle durmaktan hoşlanıyordum. Kapının açılma sesi ve ayak sesleri duyunca gözlerimi kıpırdattım. İlk açar açmaz Aral'ı görmek bana garip hissettirmişti. Ama iyi anlamda ,garip. Kahverengi gözlerini ,bana kenetleyerek önümdeki saçları çekti ve "Günaydın." diye fısıldadı. Bu çocuk ,bir günde değişmişti. Esnemeye çalıştığım da karnıma öyle bir acı girmişti ki yüksek sesle inlemek zorunda kalmıştım. Sanki ,o anı tekrar yaşamışım gibi hissetmiştim. Karnıma kurşun girdiği an gibi nefesim kesilmişti.
Acıdan ağzım açılırken ,kafamı arkaya doğru attırdım. Aral ,yanımdan acele ile kalktı ve oturma pozisyonuna aldı. Ben acı ile boğuşurken oda ne yapması gerektiğini bulmaya çalışıyordu. Her nefes aldıkça yara daha da batıyor ve daha yüksek sesle inliyordum.

"Pera ,elimi sık." dedi ve elini uzattı. Elini tutarak var gücüm ile sıktım. Acımı unutmak ,onun eli ile uğraşmak istiyordum. Ben sıkar sıkmaz Aral küfür ederek üstüme eğildi ve "Bana bak." dedi. Kahverengi gözlerine baktığımda mucize gibi birşey olmuştu. Yavaş yavaş acım diniyordu. Acı ile açılan ağzım kapandı ve tekrar eski konuma döndüm. Aral'ın üstünden bir yük kalkmış olacak ki derin bir nefes aldı ve yataktan çıktı. Ellerimi karnıma bastırdım. Derin nefesler alıyor ve sakinleşmeye çalışıyordum. Canım çok ama çok yanmıştı. Aral ,kapıyı sertçe kapatarak odadan çıktı. Neden şimdi böyle birşey yapmıştı ,anlam verememiştim.

Alkım ,kızarmış gözleri ile bana yaklaşınca gözlerimin dolmasına engel olamadım. Onu ağlattığım için ,korkuttuğum için kendimden nefret ediyordum. Hemen yanıma oturarak elimi tuttu ve kesilmiş saçlarımı okşadı. Böyle yapması ,bana daha çok ruh acısı vermişti. Saçlarım bel gamzemden ,omzumun biraz daha aşağısına geliyordu. Babamın ,okşadığı saçlar gitmişti. Geçmişimden bir parça yoktu artık.

"Pera'm." onun fısıldamasını duyunca ona baktım. Her zaman ki gibi duygusuz olmak zorundaydım. Ama işin içinde babam olduğu zaman olmuyordu. Yapamıyordum.
"Özür dilerim-"

"Kes şunu !" diye bağırdım. Özür dilemelerinden nefret ediyordum. Bunu desen ne olacak. Tekrar istediğim şeyler olacak mı ,geri gelecek mi ? Hayır.

"Tamam ,sen yeter ki sakinleş." dedi ve alnımdan öperek odadan çıktı. Neden gidiyorlardı ? Neden onlara en ihtiyaç duyduğum zaman gidiyorlardı ?
Görüş açıma bu sefer kızarmış yeşil gözler girdi. Erim ,kaşlarını çatarak bana baktı. Ne düşündüğünü biliyordum. Onları korkutmuştum. Yanıma gelerek büyük bir özlem ile kokumu içine çekti ,yanağımı öptü. Gülümseyerek saçlarımı okşadı ve odadan çıktı. Ben onlara ne yapmıştım ? Tekrar soruyorum ,neden hepsi gidiyordu ? Ellerimi gözlerime bastırarak inledim ve bağırdım. Her zaman ki gibi tek başıma bu acıyla savaşacaktım. Yalnız başıma.