Άρχισα να ειμαι ανήσυχη αλλα γιατι; Γιατι να νιώθω ετσι οταν ειμαι μόνη μαζι του; Ο Βαγγελης με πλησίαζε και ένιωθα μια αναστάτωση να με κυριαρχεί. "Τι εγινε Αννουλα; Γιατι με κοιτάς ετσι;" Μου λεει με πονηρό ύφος "πως σε κοιτώ; Όπως κοιτώ τον κάθε ενα σε κοιτώ. Που ειναι ο αδελφός μου;" Του λεω με τρεμάμενη φωνη. "Πήγε να πάρει κατι απο το περίπτερο ισως αργήσει λιγο" λεει και κλείνει το μάτι και χαμόγελα. Γιατι το κανει αυτο συνεχεια τι προσπαθεί να κανει; "Συνέχισε την δουλειά σου Άννα εδω θα ειμαι δεν θα ενοχλώ" μου λεει και κάθεται στο τραπέζι. Ένιωθα πως με έτρωγε με τα ματια του, καθώς έπλενα τα πιάτα νιώθω μια ανάσα στο λαιμό μου γυρίζω και βλεπω τον Βαγγελη πισω μου μα τι κανει; Ειναι τρελός; Εχει κολλήσει επάνω μου και δεν λεει να φύγει. "Βαγγελη τι κανεις εκει;" Του λεω τρομαγμένη, "εχεις πολυ ωραίο σώμα.." λεει και με πέρνει απο την μέση, τι νομίζει πως κανει; Δεν ειμαι σαν αυτές στο σχολείο εγω που τον βλέπουν και τον θέλουν και αυτός παίζει μαζι τους "Βαγγεληη ξεκολλά απο πανω μου δεν θελω να εισαι τόσο κοντα μου" του λεω και προσπαθώ να ξεφύγω απο τα χερια του αλλα μάταια ο Βαγγελης περισσότερο με τραβάει πανω του "φοβάσαι Άννα;" Μου λεει σιγά στο αυτί, "οχι δεν φοβάμαι απλα δεν θελω" του λεω και τον σπρώχνω.
"Δεν ειμαι σαν αυτές στην σχολή μας Βαγγελη δεν θα ειμαι και εγω μια απο αυτές που εκμεταλλεύεσαι για να περνάς καλα" του λεω με θυμό. "Ήρεμησε ρε Άννα μου, δεν θελω να εισαι μια απο αυτές, εδω και καιρο θελω να στο πω.." Δεν πρόλαβε να τελειώσει ήρθε ο αδελφός μου.. Ωχ Θεέ μου ευτυχώς αν αργούσε ακομα λιγο ποιος ξέρει τι θα είxε γινει μεταξύ μας..
