Men hemişe hazırlıqdan axşam saat 6-da qayıdırdım.
Yol uzaq olduğu üçün çox yol boyu çox sıxılırdım.
Yolun sağ terefinde olan mağazanın qarşısında dayandım. İçeri girib özüm üçün peçeniya aldım.
Asda-asda gedirdim.
Mescidin demir qapısının qarşısından keçende bir pişik mene doğru qaçdı. Ayaqlarıma dolanaraq, miyalduyurdu.
Aşağı eyilib onu sığalladım. Elimdeki peçenyadan onada verdim.
Peçeniya çox şirin olmadığı üçün iştahla onu yeyirdi. Men ise onu sığallayırdım.
Ertesi gün.
Men yene hazırlıqdan gelirdim. Yene yorğun idim. Mağazanın qarşısından keçende ağlıma dünenki pişik geldi. "Belke o acdır, belke o helede oradadır."
Bunları düşünerek mağazaya daxil olub, olub üçün bir şey almaq isteyirdim. Amma pişiklerin ne xoşladığını bilmirdim.
Men satıcıdan soruçdum:
-Zehmet olmasa deye bilersiz pişikler ne xoşlayır.
-Sen pişik üçün balaca balıq konservlerinden ala bilersen.
-Beli...Zehmet olmasa vererdiz de.
Konservi alıb yola düşdüm. Mescidin qapısına çatanda demir qapının arasından içeri baxdım.
Beli pişik orada idi. Sevincek içeri girib onu sığallayaraq yemeyini verdim.
O şirin-şirin yeryirdi. Menimse fekirim qapınınağzında oturam yaşlı kişide idi.
O mene gülerek baxırdı ve nese demek isteyirdi. Amma men bir o qederde mühim bir şey kimi qarşılamadım.
Bir ay bu bele davam etdi. Men pişiyi eve aparmaq isteyirdim amma anamın pişiye qarşı alergiyası var idi. Yenede men ona orada da yaxşı baxırdım.
Bir hefte xesde olduğum üçün ne pişiyin yanına ne de hazırlığa gede bilmedim.
Birinci gün hazırlaşıb evden çıxdım, qayıdanda hemişeki kimi pişiye yemek aldım.
Qaça-qaça pişiyin yanına gedirdim.
"Yazıq bir hefdedir acdır, gerek tez gedim. Belke...belke o gedib... Yox eşiii o ele etmez" bunları düşüne-düşüne mescidin heyetine çatdım.
Amma... Pişik... Yox idi. Her terefde onu axtardım. Amma yox idi.
Ağlıma yaşlı kişi geldi "belke o bilir" deyib onu axtarmaq üçün qaçanda birden yıxıldım. Bir nefer meni qaldırıb dedi:
-Siz yaxşısız?
-Beli... Sizden bir şey soruça bilerem?
-Beli buyurun.
-Hemişe burada oturan yaşlı kişi hanı?
-Hmm...O...o 3 gün evvel rehmete getdi.
-Aydındır... Allah rehmet etsin...
Bes...bes burada hemişe gezilen pişik? Onu nece...haraya getdiyini bilirsiz?
-Mmmm... Bax o pişik yaşlı kişinin pişiyi idi. Yaşlı kişi oldükden sonra o da onu. Herdetine dayana bilmeyib seheri gün öldü...
-Heqiqeten???
-Elbete... Bes nece...
-Çox sağolun.
Men heqiqeten çox pis olmuşdum.
Elimdeki konservi bir kenara atdım.
Artıq heyatım evvelki kimi idi. Yollar uzun darıxdırıcı ve pişiksiz.
Halbuki men o pişiyi sahibsiz bilirdim...
Eger beyendinizse çox sevindim.
Hekaye tamami ile öz texeyyülümdür.
