De Zonsondergang

13.

Het klopt wat ik dacht Robin staat achter me. Ik kijk hem met een geschrokken gezicht aan. "Over welke wereldreis had je het?" zegt hij zo rustig mogelijk. "Sorry dat ik het niet heb gezegd, maar Cloë en ik gaan op wereldreis." "Is er een reden dat je het niet hebt gezegd?" vraagt hij, omdat hij niet weet wat hij moet zeggen. Hij kijkt wel heel lief naar mij, maar niet zoals hij altijd kijkt. Er zit iets raars in zijn blik. Hij denkt natuurlijk dat ik hem niet vertrouw, maar dat is niet zo.

"Ik dacht dat je boos zou worden, omdat je me dan zo lang moet missen." zeg ik heel eerlijk en ik schaam me nu wel een beetje tegenover Robin. Hij zegt niks terug en kijkt me met een raar gezicht aan. "Sorry, ik wil je niet verliezen." zeg ik en ik lach verlegen naar hem. "Ik wil jou ook niet verliezen, maar ik zal nooit boos op je worden hoor." zegt hij en geeft me een kus op mijn wang. Ik knuffel hem en zeg: "Ik ben blij dat je zo lief voor me bent." zeg ik en ik geef hem een kus.

Ik ben net thuis. Cloë en ik hebben heel veel gekocht voor de wereldreis. Mijn moeder en Cloë's moeder hebben ons geld gegeven om een feest te geven, maar we hadden daar geen zin in dus hebben we het voor andere dingen gebruikt.

Over een paar dagen gaan we al weg ik heb er zo veel zin in! We hebben ook echt heel veel plannen. Ook is heel onze wereldreis al geboekt en er kan niks meer mis gaan. Behalve dan dat een van ons niet slaagt.
Ik ben zo blij dat we bijna gaan dat ik zelfs alvast mijn spullen heb gepakt.

Ik krijg morgen ook te horen of ik geslaagd ben, maar ik had al aan een leraar gevraagd of hij iets wist. Hij zei ook dat Cloë en ik waarschijnlijk slagen. Toen werd ik ook al heel blij anders konden we de wereldreis wel afzeggen...