De Zonsondergang

4.

"Hoi" zegt hij terug. "Hier is je dagboek." "Dankje." Ik ben nog steeds rood en het gaat niet weg. "Wil je iets te drinken." "Ja lekker. Is er iets dat je helemaal rood bent?" "Nee hoor." Ik kan wel huilen zo erg ik me schaam. Waarom gebeurt mij dit nu weer? Waarom niet iemand anders? Ja oké ik ben verliefd op hem, maar het hoeft niet zo erg te zijn. Gelukkig is hij ook op mij verliefd anders was het nog erger geweest dat ik zo rood ben. Dan kan hij meteen zien dat ik verliefd op hem ben en als hij dat dan tegen zijn vrienden zegt weet binnenkort heel de school het. Dan ben ik heel de dag en rode tomaat, omdat ik me zo schaam.
"Pip hallo, gaat alles nog wel goed?" "Ja hoor." "Het leek net of je in een andere wereld zat." "Dat heb ik wel eens vaker." Vooral bij je mooie blauwe ogen denk ik er achteraan. "Oké." zegt hij met een lach.
We lopen naar de woonkamer en gaan op de bank zitten.
"Heb je al geleerd voor de eindexamens?" vraagt hij om een gesprek te beginnen. Ik ben wel blij dat hij iets weet om over te praten, want in dat soort dingen ben ik heel slecht. Als ik dat moet doen word ik altijd zo verlegen en krijg ik niks meer uit mijn keel. Hij vraagt gelukkig ook niks over het dagboek of dat ik verliefd op hem ben. Dan trekt mijn rode hoofd nooit meer weg. "Pip ik vroeg of je al geleerd hebt voor de eindexamens?" "Ik heb van 5 vakken al een samenvatting gemaakt en de stof bekeken wat het allemaal is. En jij?" "Ik heb ongeveer hetzelfde gedaan." "Oké en heb ik iets bijzonders dat je steeds zo in je gedachten verzonken bent? Je kijkt ook steeds zo raar naar mij. Net of je iets heel bijzonders ziet." Ik ga toch niet zeggen, omdat je zo knap bent en je hele mooie blauwe ogen hebt. Dat klinkt gewoon dom. Wat moet ik nu zeggen? Ik kan niet weer zo lang nadenken over iets. Dan wil die het juist weten. Uhmm... "Ja... een beetje." zeg ik stotterend. Nee, nu wordt ik verlegen. Hij lacht naar me en geeft me een knipoog. Gelukkig hij vind het niet erg. "Zal ik dan eerst zeggen wat ik het mooiste aan jou vind?" " Is goed." zeg ik nog steeds verlegen. "Ik vind je ogen en je lach het mooist." Hij is dus echt verliefd op mij. Eerst dacht ik dat het zijn vrienden waren die dat zeiden en dat het een grap was, maar dat is dus niet zo. Ik was me al druk aan het maken dat dadelijk iedereen het weet. "En jij" " Ik vind je ogen en je lach heel mooi." Nadat ik dat zeg glimlacht hij naar mij en knipoogt. Ik moet ook lachen. Ik ben wel blij dat hij het weet, want dan kijkt hij me niet steeds zo raar aan. "Daarom keek je dus heel de tijd zo diep in mijn ogen."

Het is weer even stil. We weten allebei niet wat we moeten zeggen.

Ik kijk voor me uit en zie de boeken van Cloë liggen. Oh ja Cloë zit boven te wachten. Zal ik even zeggen dat ik naar de wc moet, maar dan moet ik wel niet te hard praten met Cloë. Dan kan ik vragen waar ik het over moet hebben. Dat is eigenlijk een best goed idee en ik moet ook minder gaan twijfelen over dingen.

"Ik ga even naar de wc." "Oké."