YARAMAZIM

Sonsuz..

O akşam ıslak olduğumuz için çok üşümüştük.Yani ben üşümüştüm.Nasıl ,nerde uyuduğumu bilmiyorum.
Sabah uyandığımda Rüzgar hâla uyuyordu.İlk önce onu yine aklıma gelen delilikle uyandırmayı düşünmüştüm fakat bu düşünceden hemen vazgeçtim.Çünkü çocuk daha yeni beni tanımaya başlamıştı ve dünkü oyunumuzdan vazgeçmesini istemediğim için boşverdim.
Çok olmadan zaten oda uyanmıştı.
"Günaydın."
"Sende kimsin?"dedi.
Gözlerini ovuşturduğu sırada
"Şş...şey gerçekten hatırlamıyormusun?"
"Yoo...Seni ilk defa görüyorum."
"Oyun oynayacaktık , bir anlaşmamız vardı ya peki onu ?"
"Alzaymır başlamış olamaz değil mi,
daha çok gencim.
Ahh! Olamaz. Dün akşam içkiyi fazla kaçırdım sanırım.O halimden yararlanmadın değil mi ? Bu ıslaklıklar da ne yok.."
" Salakmısın lan ben gidiyorum."diyip ayağa kalktığım anda kolumdan çekip dudaklarımızı buluşturdu.İlk başta karşılık verme cesareti bulamadım kendime.
Sonra...
"Senin gibi bir deliyi unutmam mümkün mü güzelim?"dedi.
Ve yine kaldığı yerden devam etti .
Bu sefer bende karşılık verdim .
Farklıydı...
İlk kez öpüşmüyordum fakat diğerlerinede benzemiyordu.
Evet,asla benzemiyordu.
Yumuşaktı...Imm.. Biraz da sert. Değişiyordu. Durmuyordu.
Yaramazdı...
Dudaklarımız ayrılırken bile hala küçük öpücükler konduruyordu.
Usulca...
Sonra arkasını döndü ve
"Hadi gidelim,çok yolumuz var."dedi
"Hayat da zaten bir yol değil mi, biz yolcu değil miyiz ? Rüzgar yolculuğumuz ne zaman bitecek ? Ölünce dimi ?"
"Evet , Deniz ölünce ."
"....."
"Ama yolun sonunda değiliz güzelim daha çok yolumuz var dedim ya..
Deniz.Ne yaşadığını bilmiyorum, nasıl bir hikayen var onu da bilmiyorum.Tek bildiğim şey bu hikayen diğerlerinden daha farklı olacağı.
Sonsuz..."