Ela: Geç içeri o adam geliyor. Hemen gitmemiz lazım.
Mert şaşkın şaşkın bize bakarken. Bende olayları anlamaya çalışıyordum.
Ela: Bu evin arka kapısı var mı?
Mert: Evet var. Hemen şurada.
Ela:Hadi çabuk gidiyoruz. Yolda anlatırım herşeyi.
-Tamam geliyorum.
Mert: Hey 1 dakika nereye? Bende geliyorum. Benidee bekleyinn!!
Ela benim kolumdan tutmuş koşarken arkamı döndüğümde Mert'te bizimle geliyordu. Bizim arkamızdan geldiğini görünce tebessüm ettim ve önüme döndüp koşmaya devam ettim. Çok koşmuş olmam gerekiyordu ki kalbim yerinden patlayacak gibi atıyordu.
Ela: Gelin hadi. Şurada dinlenmek için bir kulübe var. Akşamı burda geçiririz.
Mert: Neler olduğunu artık bana anlatacak mısınız?
-Kulübeye girelim orada anlatırız.
Mert'e herşeyi anlatmıştık. Artık o da bizden birisiydi. Hava kararmıştı ve akşam olmuştu. Ve biz kulübede sadece bir tane avcı tüfeği bulmuştuk. En azından kendimizi korumak için bir tüfeğimiz vardı. Hava karardıkça ben daha çok korkuyordum. Korka korka o akşamı geçirmiştim. Sabah kalktığımda Mert kahvaltı için bir şeyler hazırlamıştı.
Mert: Günaydın
-Sanada günaydın. Ela hadi kalk öğlen olmuş. Biraz bir şeyler atıştırıp çıkıcağız çabuk ol.
Ela: Üff tamam yaaa.
-Ela sen bu arada bize hiç bir şey anlatmadın. Nasıl kurtuldun sen?
Ela: Sen beni öldü zanettin ama ben ölmemiştim. Sadece bayılmış ve çok kan kaybetmiştim. Beni kurtaranda bir genç kızdı. Beni hastaneye götürmüş ve beni kurtarmıştı. Ama o adam hala peşimi bırakmamıştı. Tam olarak kurtarılmamıştım yani.
-Bir daha asla seni bırakmayacağım.
Mert: Hadi kızlar çabuk olun.Çıkmamız lazım buradan.
-Aşağı katta çantam ve tüfek kaldı. Onları alıp hemen geliyorum.
Kulübe 2 katlıydı ve aşağıda odalar vardı. Ela'da odalardan birinde çantasını ve tüfeği unutmuş onları almaya gitmişti.
Bizde Mert'le birlikte dışarı çıkmaya hazırlanıyorduk ki birden kapı çaldı. Kapıyı açmak için giden Mert olmuştu. Kapıyı açtı ve karşısında o adamı görmüştü. Aman Allah'ım şimdi ne yapacaktık biz?
