Saat gece 12 1 gibiydi parkta oturuyordum. Hep öyle yıldızlara bakardım kendimi hep bu şekilde buluyorum. Tek yapabildiğim şey bu. Hafif bir rüzgar esiyor gözlerimi kapadım sokak köpekleri havlıyordu bitek onlara tahammül edebiliyorum zaten. Kalanlar iğrendirdi beni. Tüm insanlardan nefret ediyorum birisi hariç yaşama sebebim oydu ta ki aramızdan ayrılana kadar öldü demiyorum çünkü ben onu ne zaman unutursam o zaman ölecek kendimden de nefret ediyorum bende insan olduğum için kendimden de nefret etmem gayet doğal değilmi.
Yağmur kokusu alıyorum hava da iyice bulutlandı yıldızları göremiyorum artık burda olmam için bir sebep kalmadı
Eve gittim yine camda bütün gece beni beklemiş endişelendiği her halinden belliydi neden hala alışamadı?
Yaklaşık bir kaç yıldır böyle aslında 3 yıl oldu. o gittiğinden beri o lanet masadan kalkamadığından beri. O günden beri hep aynı bakiyomuşum hep boş hep bom boş gittiğinden beri hissedemiyorum hissettiğim tek şey acı.
Ve en çok ne acıtıyo biliyomusun tek başına sessizce ağlarken yanında olup sana sarılmaması acını bi nebze olsun bastırmaması hafifletmemesi
Sonra Kalbine bi yumruk yiyosun nefesin kesiliyo hani ağlicakken boğazın yanarya düğüm düğüm olur nefes alamazsın öyle oluyo ama çoktan gözyaşların boşalmış bile ağlamamaya çalışmak için çok geç artık bağırmak istiyosun bağıra bağıra ağlamak ama ses tellerin parçalanmış sanki ses çıkmıyor sadece acı tiz bir çınlama ne kadar acı sadece acı çok acıyor ama geçmiyo o günden beri böyleyim.
Ben 2012 yılının yaz ayında Hayatımı, tek varlığımı kaybettim
Saat baya geç olmuştu eve gitmeye karar verdim bomboş soğuk eve...
-O olmadan çok üşüyorum
Evin önüne doğru yürüyordum camdan duyguyu gördüm uyuya kalmış yine beni beklerken kaç kez dicem bekleme uyu diye üşütüp hasta olucak sonra eve girdim üst kata çıktım alnına dokundum her tarafı buz gibi olmuştu kafasını da cama dayamiş önce kafasını düzelttim sonra yan koltuktaki battaniyeyj üstüne örterke uyandı. Sesi kısık hasta gibi çıkıyodu
+Geldin sonunda
+kaç kez söyledim beni bekleme diye buz gibi olmuşsun
+sen olmayınca uyuyamıyorum
+madem uyandın gel yatağına yatırayım seni
+kendim kalkabilirim
+ en azından bunu yapabileyim
+Hayır ol-
+Gel bakalım buraya
Yatağına yatırdım direk uyudu ben de uzandım öyle boş boş tavana bakıp durdum zaten sabah olmak üzereydi gözlerim kapandı kendimi bıraktım gitmişim
