Bugün kendime çok hayret ettim. Saat tam 6' da kalktım. Elimi yüzümü yıkadım ve hazırlandım. Evimden öbür eve geçtim. Öbür evde:
-Annem: Naber Tatlım?
-Ben: İyi anne sen?
-Annem: Bende iyi.
-Ben: Babam ve Tuğra nerede?
-Annem: Baban hazırlanıyor. Tuğra bugünde okula gitmeyecek herhalde.
-Ben: Oh! Ne güzel.
Ve o sıra babam geldi.
-Ben: Baba çabuk. Hemen ye de çıkalım artık. Yine geç kalacağım.
-Babam: Tamam tamam.
Babam hemen yemeğini yedi ve okulun yolunu tuttuk. Arabada:
-Babam: Neden bu kadar heyecanlısın?
-Ben: Bilmem. Hiç farkında değilim.
-Ben: Hmm. Peki, öyle olsun bakalım.
Okula gelmiştik. Arabadan indim ve karşıdan Barış'ı gördüm. Hemen Barış'a doğru koştum. Boynuna atıldım. Sonra saçmaladığımı anladım ve yavaş yavaş boynundan çekildim:
-Ben: Özür dilerim. Saçmaladığımı biliyorum.
-Barış: Yo bence saçmalamadın. Dedi ve oda boynuma atıldı. Sonra derse girdik.
Okul bitmişti. Babam bu sefer beni almaya gelmedi. Dışarıda beklerken Barış yanıma geldi:
-Barış: Gitmiyor musun?
-Ben: Nereye?
-Barış: Evine.
-Ben: Babam almaya gelmedi. Onu bekliyorum.
-Barış: İstersen seni bırakabilirim. Ne dersin?
-Ben: Bilmem. Olur. Barış'ın arabasına binmiştik ve gidiyorduk. Bende ona evimizin yolunu tarif ediyordum. Nihayet evime gelmiştik. Arabadan indiğimde:
-Ben: Her şey için teşekkürler.
-Barış: Benim için zevkti.
-Ben: Görüşürüz.
-Barış: Dur bir saniye. Dedi arabadan indi ve benim karşıma geçti:
-Ben: Efendim?
Hiç bir şey demeden yanağıma küçük bir buse kondurdu. Ve ben koşarak evime gittim. Evimde derin bir soluk aldım ve öbür eve gittim. Öbür evde:
-Annem: Sen iyi misin?
-Ben: Evet gayet iyiyim. Neden ki?
-Annem: Biraz heyecanlı gibisin. Yani mutlu gözüküyorsun.
Aslında öyleydim. Yani mutluydum.
-Ben: Yo hiç fark etmedim. Neyse babam bugün beni almaya gelmedi evde de yok galiba.
-Annem: He evet demeyi unutmuşum. Baban bugün gelmeyecekmiş işi uzun sürecekmiş. Sen ne yaptın? Baban gelmeyince.
-Ben: Bir arkadaşım bıraktı.
-Annem: Peki.
-Ben: Tuğra nerede?
-Annem: O tokmuş yemek yemeyecekmiş.
-Ben: Ben de tokum aslında sana afiyet olsun.
-Annem: Sağ ol tatlım.
Koşa koşa evime gittim. Şarkı açtım. Deli deli oynadım. Sonra oturdum ve düşündüm. Kim beni böyle normal yaptı? diye. Ve cevabını buldum. Beni bu hale getiren Barış'tı. Her geçen gün daha da sevmeye başladığımı anladım.
ARKADAŞLAR LÜTFEN OY VERMEYİ UNUTMAYIN. İNŞALLAH BEĞENİRSİNİZ. HEPİNİZİ ÇOK SEVİYORUM<3
