Bir kargaşanın içinde içimdeki çocuk .Artık ağlamıyor ,gülmüyor.Hatta şüpheliyim yaşadığından. Belki'de çoktan ölmüştür'de ben farkında değilim .İçim acıyor, sanki nefes alamayacak gibi oluyorum. Kesik kesik titrek bir nefes alıp ayağa kalkıyorum. Hiçbirşey olmamış gibi yürüyorum. Ölü kokuyor bu uçurum kenarı..
Rüzgar almış götürmüş ruhları ..
Dalgaların kayalara vurduğu gibi vurmuştu hayat bana...
Umut fısıldadı, "Herkes bir gün, gün ışığını görecek ".
İçimdeki yara kanadı," Hiçbir Şey eskisi gibi olmayacak."
Gözyaşlarım kabul etti gerçeği.
Bir adım daha attım.
Rüzgar sanki ,"Gelme "der gibi sert esmişti. Gözlerimi kapadım. Kan içindeydi düşüncelerim .Gökyüzüne aşık bir kızım ama artık denize de aşığım . Çünkü ruhumu gökyüzünün bir parçası etmişti.
Özgürdüm.
