Vertrouwen

9. Lunch

Als ze allebei met een broodje langs de Maas lopen, zijn er een paar dingen die Wolfs nog graag van Eva wil weten. "Ik heb in het dossier van Joost geen aangifte gegeven van verkrachting", merkt Wolfs op, terwijl hij naar Eva kijkt om haar reactie te pijlen. "Klopt", antwoord Eva. "Want?" "Ik heb nooit aangifte gedaan tegen hem. Nadat mijn vader was opgepakt in Marokko, door mijn anonieme tip, was ik blij dat ik er van af was. Ik wilde er niets meer mee te maken te hebben. Als ik aangifte zou doen, zou ik alles moeten vertellen en dat kon ik toen niet." Ondertussen waren ze stil blijven staan en kijken Wolfs en Eva uit over de Maas. Eva verteld verder: "Maurice en ik verhuisden en ik zag Joost niet meer. Ik dacht dat ik van hem af was". "Je hebt nooit meer wat van hem gehoord?" "Nee. Ik was bang dat als ik aangifte tegen hem zou doen dat hij me dan alsnog zou komen opzoeken om wraak te nemen ofzo. Dus ik besloot geen aangifte te doen en probeerde het te vergeten". Wolfs geeft haar een kneepje in haar schouder: "En nu is hij dood, zijn verdiende loon!". "Ja, ik schrok alleen wel toen ik zijn gezicht zag. Alle herinneringen kwamen weer boven." "Het is goed om er over te praten, Eva. Dan kan je het van je afzetten en het helemaal afsluiten." "Ja, dat klopt", gaf Eva schoorvoetend toe. Wolfs grinnikt. "Wat??", kijkt Eva verbaas op. "Dat jij nog eens zou toegeven dat praten helpt!", glimlacht Wolfs. Eva haar wangen kleuren rood. "Alleen met jou", mompelt Eva, maar hard genoeg voor Wolfs om het te horen. Eva draait zich om en loopt richting het bureau. "Kom je, dan gaan we dat appartement eens bekijken." Glimlachend loopt Wolfs achter haar aan.