Before I was just like a snail that always hide inside my shell. Hindi siya yung tipikal na bata na marunong at mahilig makipagkaibigan at makipaglaro. Lagi lang siyang nasa iisang sulok ng bahay nila. Hindi sa kinukulong siya ng magulang niya at tinuruang maging mailap sa tao, ewan ko ba sa kanya. It’s her choice na rin anyway. She chose to stay in her comfort zone because she’s afraid of rejection that he might get from other people. Pero, hindi ibig sabihin nun na yun ang gusto niya.
But then you came and brought me out of my shell. Simula ng makilala ka niya, nagsimulang magbago ang lahat ng iyun sa kanya. Tinuruan mo siya na mabuhay sa takot niyang iyun hanggang sa ito na rin ang nagsilbing bago niyang mundo.
We treat each other like real brother and sister, not more than anything else. We play without thinking other things, what’s important is we enjoy. We talk and act like we owned this world, just the two of us. Where ever you go, I always follow you just to be with you provided, whatever I want you give it to me. That’s why I always say, “Kaya sayo ko eh!” Tandang-tanda pa niya kung paanong nauto mo siya isang pag’ngiti mo lang, at dun nagsimula ang friendship nyo.
So tell me now how I could forget someone like him?
============================================================
Uwian, diretso bahay lang syempre. Kahit we have the time para magpa’petiks petiks but we chose to spend it with some other things. Kasama na ulit sa daily routine ko ang mga schoolworks, then kain dinner ng 6:30pm, pagkatapos balik ulit ng study room. Nakabukod yun sa talagang kwarto ko, art room siya actually at the same study room. Yung pinakapinto nun nasa loob mismo ng kwarto ko. So one way lang. Kung makikita nyo ito, nandito lahat ng paintings, drawings at sketches na ako rin mismo ang gumawa. Hinndi lang basta hobby or pastime ko ‘to, it more of my passion.
Isa na sa mga drawings na ginagawa ko pa, actually sketch pa lang siya. Yung shape at form pa lang mukha at buhok ng taong yun ang naguguhit ko. I never had the chance na makita siya ng malapitan noon, pero ngayon hindi na ko mahihirapan dahil siya na mismo ang lumapit sakin, araw-araw ko masisilayan ang mukha niya.
I was about to start sa pagi’sketch, napansin kong upod na yung HB and I don’t have eraser with me. Naalala ko na naiwan ko yun sa drawer sa kwarto ko. Nagpunta ko ng kwarto, narinig ko ang pagtawag ni mama sakin kaya dali-dali akong bumaba. Tss nautusan pa!
Matapos kong makabili ng inutos sakin ni mama, pumanik na ulit ako ng kwarto diretso sa pagbukas ng drawer ko roon. Teka..
“Ano nga ba yung kukunin ko?” I said to myself. Tokwa, nakalimutan ko!
Sa paghahanap at pag’iisip ko, may iba akong nakita sa drawer ko at para bang nanunukso na buklatin ko siya. Nagpadala naman ako sa tukso at binuklat ko nga ang lumang diary ko. Hindi ko binabasa yung mga nakasulat sa bawat pahina, para bang gusto kong ako ang makakaalala kung ano nga ba ang mga nakasulat doon. At the very last page na may nakasulat, natempt na akong basahin iyun.
4 years ago..
Before I was just like a shell that always hide inside my shell. Hindi siya yung tipikal na bata na marunong at mahilig makipagkaibigan at makipaglaro. Lagi lang siyang nasa iisang sulok ng bahay nila. Hindi sa kinukulo siya ng magulang niya at tinuruang maging mailap sa tao, ewan ko bas a kanya. It’s her choice na rin anyway. She chose to stay in her comfort zone because she’s afraid of rejection that he might get from other people. Pero, hindi ibig sabihin nun na yun ang gusto niya.
But then you came and brought me out of my shell. Simula ng makilala ka niya, nagsimulang magbago ang lahat ng iyun sa kanya. Tinuruan mo siya na mabuhay sa takot niyang iyun hanggang sa ito na rin ang nagsilbing bago niyang mundo.
We treat each other like real brother and sister, not more than anything else. We play without thinking other things, what’s important is we enjoy. We talk and act like we owned this world, just the two of us. Where ever you go, I always follow you just to be with you provided, whatever I want you give it to me. That’s why I always say, “Kaya sayo ko eh!” Tandang-tanda pa niya kung paanong nauto mo siya isang pag’ngiti mo lang, at dun nagsimula ang friendship nyo.
So tell me now how I could forget someone like him?
Napahikbi ako nang sandaling iyun..
12 years old lang ako ng isulat ko pala yun, at andrama ko na rin pala nun. Haha. Tulad ng naisulat ko dun, how I could forget someone like him, like Migo? Kababata at my first ever bestfriend na lalake.
Magkatapat lang yung bahay namin. Nakasilip ako nun sa bintana ng kwarto ko, nang makita ko siyang tinatanaw din ako mula sa bintana nila at nginingitian ako. At first naweirduhan ako, but I realize na mas ako sa kanya. Dun na nagsimula, siguro ginamitan na niya ako nun ng panghypmotize niya.
Pareho kaming only child pa noon, kaya kami ang laging magkasama sa paglalaro, pagkukulitan at kahit saan man. Sabi nga namin, marami kaming pagkakapareho at pinagkakasunduan kaya tinawag namin ang isa’t-isa as soulmates.
May narinig ako sa kanila, hindi daw ang soulmate mo ang makakatuluyan mo. Sino ba yang sila na yan na nagsabi ha? Tinawan niya ko ng sabihin ko sa kanya yun. Nagalit ako, ang sinagot na lang niya, “Anuman ang mangyari, di naman kita iiwan e.”
Napaniwala niya ko. Dapat pala naniwala na ako sa KANILA. Iniwan niya ko. What’s worst hindi naman talaga niya ko iniwan niya para umalis o lumipat ng tirahan. Isang araw na lang, hindi siya nagpakita o nagparamdam, hanggang sa naging isang lingo, isang buwan, isang taon at dumami iyun. Ganun ganun na lang na para bang, pinulot mo ko pero tinapon mo lang rin. Ano ba ko sa’yo?
Sa tuwing nagkikita kami, para bang mga invisible o hangin lang ako sa kanya. Noong una, sinusubukan kong lapitan at kausapin siya, napapatigil ako dahil sa tuwing gagawin ko yun ikaw din ang pumipigil, ramdam ko ang pag’iwas at malamig na pagtanggap mo. Does he see me making him guilty? Tss. Dumating na lang yung panahon na kinasanayan ko na yung ganun sa tuwing magtatagpo ang landas samin. May time pa nga na hinihingil ko na sana di na lang tayo magkita pang muli.
Kahit anong pag’iisip ang gawin ko, wala akong makuhang dahilan kung bakit naging ganun na lang. Sana nagsabi o kahit nagpahiwatig man lang siya, hindi yung ganito. I hate you making me feel like this. I won't cry, again. Tapos na ko dun. Tsaka kilala kaya kita, ayaw mo akong nasasaktan, NOON. NGAYON, hindi na nga pala kita kilala. Pero nagbago man ang lahat ngayon, hinding-hindi magbabago ang nakaraan kung naging ano ka sa buhay ko, at ang mga alaala, masasayang alaala na iniwan mo sakin. Dahil sa’yo, I have my best of friends with me.
Ayoko mang umiyak, fresh tears came out from my eyes.
~
