Kendi kararlarımı veremiyordum.
Kendimi kar tanesine benzeterek övmüyorum, bir buluta bağımlı çalıştığım için diyorum.
Bir gün her kar tanesi isteyerek kendini suya, buluta dönüştürecek.
Ama ben olduğum yere yine bağlıyım.
Buluta bile geri dönemiyorum.
Yaz sıcağında tek başıma kendi soğukluğumda üşüyorum.
Çevrem çok olabilir, ama kimsem yok.
Kimse "Derdin ne?" demiyor.
Herkes kendinden başka hiçbir şey düşünmüyor.
Peki ne mi olacak?
Babamın dediği olacak.
Dua edelim ki o adam şerefsiz çıkıp beni aldatmaya, sonra ayrılmaya kalkışmaz.
Aslında iyi olur ama belki onu sevmeye başlarım.
Aslında düşünüyorum da her şekilde onunla olmak zorundayım. Linda'nın iyiliği için de. Ama bunu Linda'nın istediğini kimse bilmemeli.
Mecburdum. Umursamadım.
Etrafımdakilerin mutluluğu için ben üzülmeliyim.
Bir Ay Sonra...
Onu sevmeye başlıyorum.
Çabuk olabilecek bir şey değil. Zamanla seviyorum. Her şekilde garantiye almıştım. Aldatması zordu.
Beni gerçekten seviyordu.
Bana dokunmasına izin vermiyordum, elimi tutabilirdi ancak.
Birkaç gün sonra şifresini değiştirdi.
Bir kızla konuştuğunu öğrendim.
Linda!
Sürekli ona bağırıyor, kızıyordum.
Laftan anlayan biri değildi.
"Düzelsin şu olaylar sana şifremi söyleyeceğim." dedi.
Onu seviyordum. Bekliyordum.
Olayları çok hızlı geçmek istiyorum. Onunla ilgili anıları size anlatmak istiyorum ama unuttuğum şeyleri hatırlamak o kadar lanet bir şey ki şuan gerçekten sevdiğim kişi umrumdayken onu düşünmek kendimi Linda gibi birine benzetmeme neden oluyor.
Her neyse, otururken birden birnşey söyledi:
-Alice, ben ayrılmak istiyorum, düzeldim ama sana zarar veriyorum, ayrıca sen okuyacaksın, ailene ihanet etmiş gibi hissediyorum.
-Şakanın sırası değil Henrie, ayrıca bana böyle bir şok yaşatarak sana olan öfkemi hafifleteceğini düşünüyorsan yanılıyorsun.
-Şakaydı.
Sadece bir cümle, hatta bir kelime söyledi ve sustu.
Arkasından ne bir özür getirdi, ne elimi tuttu ve sarıldı, ne de yüzüme baktı!
Her şey çok değişmişti.
Benden sıkılmıştı.
Çok açıktı. Her şeye hazırlıklı olmalıydım.
Anlatamıyordum ki kimseye.
Ertesi gün kalktım ve mutfağa gidip kendime bir şeyler aldım. Doyunca üzerimi değiştirip dışarı çıktım.
Soğuktu hava, biliyorum, ama umrumda değildi.
Banka oturdum. Yanıma döndüğümde James'i gördüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son Kar Tanesi
RandomDünya ne kadar acımasız değil mi? Onca kar tanesini alıp, o masum parçayı yanlız bırakarak kendi yalnızlığında, çaresizliğinde, başkalarının emri altında yaşamak zorunda bırakacak kadar zalim. Oysa o kar tanesi ona hiçbir şey yapmamıştı. Her şey düz...
