Sweet Misery -» Ashton Irwin

0.1

Ik loop naar het balkon en zie hem daar staan. Hij kijkt naar het uitzicht en prutst wat aan z'n armbandjes. Ik loop verder en leg mijn hand op z'n schouder. Zijn ogen vinden voor een paar seconden de mijne maar dan kijkt hij weg. 'Het spijt me'.fluisterd hij zachtjes. Ik kijk ook naar het uitzicht en snik zacht. 'Ik had niet zo boos moeten worden'. Ik knijp zacht in z'n schouder. Hij draait zich naar me om en kijkt me gebroken aan. 'Zeg dan dat je me haat. Schreeuw het anders. Zeg het me dan!' ik schrik even en bijt op mijn lip. 'Ik haat je niet, Ash.' ' Ik geloof je niet'. Ik schud mijn hoofd. 'Ik haat je niet. Ik houd van je'. Mijn stem klinkt breekbaarder dan ooit en ik druk zacht mijn voorhoofd tegen de zijne. 'Zeg dat jij ook van mij houd.'

Ik schrik zwaar adement wakker en zie hem mij geschrokken aankijken. 'Weer een nachtmerrie?' ik schud mijn hoofd. 'Een herinnering'. Hij knikt en legt mijn hoofd terug op zijn borst. 'Ik ben bij je' 'Weet ik Ash'. Ik hoor z'n hart kloppen. Ik wordt er rustig van. Na een paar minuutjes val ik in slaap. Geen nachtmerries en herinneringen meer.

+
+
+

Na alles dat er gister nacht is gebeurt ben ik somber en geïrriteerd. Ashton is naar vrienden van hem en ik zit in een klein café.

Een mevrouw loopt naar me toe en geeft mijn koffie en donut. 'Astublieft, geniet er van'. Ik glimlach zachtjes en knik. 'Bedankt'. Ze loopt weer weg en gaat verder met koffie maken. Ik neem voorzichtig een slokje van m'n koffie en lik over mijn lippen. Het is sterk. Net zoals Ashton. Ik schud m'n hoofd en m'n ogen worden vochtig. 'Even niet aan hem denken, Chlo. Gewoon nu even niet'.

De herinnering ging over de eerste keer dat we ruzie hadden. Het was vreselijk. Hij had een nummer van een ander meisje op zijn hand geschreven. Ik vroeg ernaar maar hij werd gelijk boos.

De laaste tijd hebben we veel ruzie en meningsverschillen. Niemand weet het behalve Calum, Luke en Michael. Ze waren er zelf achter gekomen toen Ashton naar me uitviel tijdens een filmavond. Hij weet dat hij fout zit. Hij heeft het zelf nog gezegd en elke keer zegt hij sorry. 'Sorry, ik had het niet moeten doen. Vergeef je me?' altijd het zelfde liedje en ik vergeef het hem altijd weer. Niet alleen hij zit fout. Ik ook. Ik ben echt niet perfect. Nee, niemand. Toch wil ik het soms zijn. Even geen fouten meer maken, geen ruzie, geen rekeningen die Ashton vergeet te betalen en geen vriendinnen die aan je hoofd zeuren om die ene 'knappe' jongen. Calum zegt dat het weer goed zal komen. Dat we er samen aan moeten werken. Hoe moeilijk het ook is. Ik geloof er in. Ik geloof dat het weer goed komt als Ashton en ik er samen aan werken. Zal Ashton er ook in geloven?

Ik drink snel het laatste slokje op van m'n koffie en loop het café uit. Ik loop naar m'n rode mini cooper en stap in. Ik start de auto en rij weg. Op naar de jongens en Ashton.