Sweet Misery -» Ashton Irwin

0.6

Ik kijk Ashton huilend aan het schud m'n hoofd. 'Hoe durf je' Ik heb mezelf nog nooit zo breekbaar gevoelt. De enige die daar voor kan zorgen is Ashton en zo is het altijd al geweest. Maar ik had nooit gedacht dat hij er ooit misbruik van zou maken. 'Hoe durf je' Zeg ik nog een keer en wijs hem weer met m'n vinger aan.

'Je bent echt misselijk, gast. Hoe durf je een vrouw zo te behandelen!' Calum pakt hem bij z'n kraag en duwt hem met zoveel kracht naar achteren dat de stoel op de grond valt en Ashton bijna z'n evenwicht verliest.

Ik zie Ashton zijn gezicht betrekken maar ik vertrek geen spier. 'Zeg dan!' Ashton wordt tegen de muur gegooit en hij kijkt me recht in de ogen aan. Ik zet een stap naar achteren van de schrik en slik. 'Ash..' 'Zeg niks Chloe. Niks' Ik schud m'n hoofd. 'Het is uit' Het is er uit voordat ik het doorheb. 'Ik heb er geen zin meer in. Ga maar verder met Chantal!' Ik schop tegen de stoel en loop drijgend naar Ashton. Tot mijn verbazing maakt Calum gelijk plaats en laat het toe. Hij laat toe dat ik zijn beste vriend pijn doe. Ik sla Ashton nog één keer in z'n gezicht en wil me omdraaien maar een hand klemt zich om mijn pols. Ik kijk naar achter en zie dat het de hand van Ashton is. Er staat verdriet in zijn ogen maar ook woede. 'Ash... laat me los' 'Hoe voel je je Chloe?' Ik kijk hem strak aan en laat geen een spoor van medelijden zien. 'Vrij'. Ashton laat me gelijk  los en ik loop met een opgeheven hoofd weg. Ik trek Calum mee en samen lopen we naar buiten. Hij pakt z'n autosleutel en doet zijn zwarte Range Rover open. Ik stap in en trek de auto deur dicht. Calum rijd gelijk weg.

Het is stil, maar ik vind het niet erg. Als we de snelweg oprijden zie ik dat er kleine spettertjes regen op de ramen vallen. Al snel begint het harder te regenen en zie ik bijns niks meer door het raam.

Calum legt zijn op mijn been. Hij legt hem niet te ver naar boven en niet ongemakkelijk. Hij stuurt met één hand naar rechts en we pakken de afslag naar Calum zijn huis. Ik leg mijn hand op de zijne en voel zijn warmte door m'n hele lichaam trekken. 'Bedankt'. Ik fluister het zo zacht dat ik het zelfs zelf bijna niet hoor. 'Waarvoor?' Zijn bruine ogen kijken naar me. Ze staan rustig en ik de weerspiegeling vsn de regen. 'Dat je er was' 'Het is niks. Iedereen zou het gedaan hebben' Ik kijk kijk naar buiten bijt op m'n lip. 'Iedereen behalve Ashton' Nu pas komt het. De tranen stromen als watervallen naar beneden en ik begin te snikken.

Calum knijpt in m'n hand. 'Je bent bang' ik snik harder en het lijkt alsof het nu binnen regent. 'Het is niet erg. Blijf bang' 'Waarom?' 'Omdat het enige dat je kan overwinnen is je eigen angst. Dat is toch je doel?' Ik knik en probeer te glimlachen. 'Het is ook mijn enige doel' Calum glimlacht terug en knijpt nu zachtjes in m'n been. 'Kom, we zijn er'. Ik zie dat we inderdaad stil voor z'n huis staan en ik stap uit. Ik ben gelijk helemaal nat omdat het pijpenstelen regent. Calum en ik rennen naar zijn huis en hij probeert zo snel mogelijk de deur open te doen. Iets dat weer niet lukt. Ik begin het koud te krijgen. 'Schiet op!' 'Jaha' 'Je weet toch wel hoe je je eigen deur open maakt?' We beginnen allebei te lachen.

Eindelijk heeft hij hem open en lopen we snel naar binnen. Calum en ik staan als twee verzopen katten in de gang. Ik sla hem om op z'n achterhoofd en loop de woonkamer in. Ik trek m'n jas uit en zie dat Calum dat ook doet. 

'Wil je kleding van mij lenen?' hij wijst naar m'n natte kleding en ik knik gelijk. 'Kom mee' Hij wenkt me mee naar naar boven en we lopen samen naar Calum z'n kamer. Ik ben hier al wel vaker geweest. Zijn kamer hangt vol met posters van allemaal verschillende bands en het is zoals altijd een rommel. 

Ik stap over de losliggende kleding stukken en kijk een beetje rond terwijl Calum kleding voor me zoekt. Ik zie een half opgegeten pizza in een doos liggen op de grond, een bananen schil, een onderbroek op z'n laptop en over liggen witte half vol geschreven blaadjes. Ik pak er een op. 

Another day, of painted and football on the TV. No one sees me. 

I fade away, lost inside a memory of someone's life, it wasn't mine. 

I was already missing before the night i left.

just me and my shadow and all of my regrets. 

Who am i? Who am i  When i don't know myelf. 

Who am i? Who am I? Invisible. 

'Ik heb iets gev-' Ik kijk om zie daar Calum met een zwarte joggingsbroek en shirt. 'Ow, sorry ik wist niet dat ik het niet mocht lezen' Ik leg het snel weer op de grond en loop naar hem toe. 'Ow het is niet erg hoor' Ik glimlach naar hem en pak de kleding. 'Het is mooi geschreven' 'Bedankt' Hij kijkt naar beneden en bloost zachtjes. 

'Je kan je hier omkleden en slapen als je wil, dan ga ik wel op de bank'. Ik knik en zie dat Calum weg wil lopen. 'Wacht, blijf' Hij kijkt me even aan maar knikt dan toch. Ik loop naar het badkamertje die aan zijn kamer is aangesloten en kleed mezelf daar om. Ik doe m'n haar in een slordige knot en gooi m'n kleding in een hoekje van zijn kamer. Ik zie hem al in bed liggen en ik kom er naast liggen. Hij slaat zijn armen om me heen en ik laat m'n hoofd op zijn borst rusten. Ik hoor z'n hart en voel het als hij ademt. 

Ik sluit m'n ogen en laat de tranen voelen. Nu pas komt het. Ik heb het uit gemaakt. Ik heb het uitgemaakt met degene waar ik van houdt. Ik houd van hem ondanks alles dat hij heeft gedaan. 

Calum drukt een kus op m'n hoofd en wrijft met z'n hand over m'n rug. Ik ruik aan het shirt. Het ruikt precies zoals Calum. Ik zucht zacht en blijf nog even door snikken totdat ik in een diepe slaap val met het beeld van Ashton zijn ongelukkige groene ogen.