Pakt z Diabłem

Rozdział Pierwszy: Z baśni i legend

Od zarania dziejów w każdej kulturze pojawia się motyw zła, które mami śmiertelników, używając przeciwko nim ich własnych pragnień. Towarzyszy on religiom, baśniom, mitom, ludowym podaniom. Usłyszysz ten motyw w opowieściach na dobranoc szeptanym cicho przez matki kładące do snu swoje pociechy, ujrzysz na ścianach świątyń, odnajdziesz w folklorze i powszechnie używanych wyrażeniach. Jeżeli dobrze się przyjrzysz, możesz je znaleźć niemal wszędzie.

Historii jest tyle, ile gwiazd na niebie. Są one tak samo różne jak imiona i postacie, które zło w nich przyjmuje. Czasem objawia się w pięknej, niemal anielskiej postaci, by kiedy indziej wyglądać jak potwór z najgorszych koszmarów. Niekiedy kryje się za wymyślnymi imionami, by kiedy indziej nie przedstawić się w ogóle bądź też wprost przyznać się do tego, czym jest.

Dwie rzeczy są jednak niezmienne i łączą wszystkie te historie.

Pierwszą z nich jest zawsze pojawiająca się obietnica - możliwość spełnienia wszystkich pragnień: marzeń o nieśmiertelnej chwale, wizji wiecznego dobrobytu czy też słodkich snów o miłości. Wspaniały wabik na ofiarę.

Drugim elementem jest głupiec, który skuszony tymi obietnicami bez namysłu zgadza się oddać w zamian za chwilę szczęścia, coś, co tak naprawdę jest o wiele cenniejsze. Chociaż on sam nie zdaje sobie z tego sprawy dopóki nie jest już za późno.

Wszyscy powszechnie to wiedzą, ponieważ w tej czy innej formie znają te historie od maleńkości. Pytanie jednak brzmi: czy ktokolwiek w nie wierzy? Zapewne nie. Dla ludzi to jedynie historie opowiadane ku przestrodze. Bajki do straszenia małych, krnąbrnych dzieci.

Trudno się dziwić. Sam kiedyś też nie wierzyłem.

Dopóki na własnej skórze nie przekonałem się, że w tych wszystkich historiach istnieje ziarno prawdy.

Dopóki nie stanąłem twarzą w twarz z istotą z baśni i legend.

Dopóki nie okazałem się kolejnym głupcem nie lepszym od innych.

Dopóki nie dałem się omotać słodkim słówkom i iluzjom.

Dopóki nie zawarłem paktu z Diabłem.