Γεφυρα μεταξυ Ζωης και Θανατου

Κεφαλαιο 3

Της στελνω γρηγορα μυνημα."Που εισαι;"την ρωταω."Στο αλσος" μου γραφει. Οχ, οχι δεν μπορει να το κανει,δεν πρεπει, οχι τωρα...

Παιρνω την Μεγκαν ενω τρεχω σαν μανιακη στο αλσος."Ναι,Αλι ερχεστε ολα ειναι ετοιμα".   

''Μεγκ παρατα τα αυτα και τρεχα στο αλσος. Η Αννα πηγε να κρεμαστει"λεω λαχανιασμενη.

''Τι;;;Προσπαθησε να την σταματησεις''λεει και το κλεινει. Μολις τερματιζεται η κλιση σταματω να τρεχω και να αναπνεω ενω βλεπω μπροστα μου το πιο φρικτο θεαμα.

Η  Αννα να κρεμεται με σκοινι πανω σε ενα δεντρο με το κεφαλι κατεβασμενο ενω το μονο ωραιο μεσα.σε ολο αυτο ειναι η λιμνη που γυαλιζει κατω απο.το φως του φεγγαριου. Δεν χανω λεπτο και πλησιαζω γρηγορα και προσπαθω να την κατεβασω αλλα αδικος ο κοπος . Δεν μπορω να κανω τιποτα, χανω την αισθηση του χρονου και νομιζω οτι ειναι πια αργα...

Μεγκαν pov

Θεε μου, δεν μπορει να το εννοουσε αυτο. Δεν μπορει να εννοουσε οτι θα πηγαινε στο αλσος μια μερα να αποτελειωσει την ζωη της. Φυσικα και δεν την πιστευα... Νομιζα πως ολα αυτα που ελεγε τα ελεγε για πλακα... Οτι δεν τα εννοουσε... Αλλα αποδειχτεικε πως εκανα λαθος... Ποιος ξερει τι περασε για να φτασει ως αυτο το σημειο που ειναι αυτη τη στιγμη... Δεν πρεπει να αργισω γιατι μετα θα ειναι αργα. Ποιος ξερει ποτε θα την βρει η Αλισον.

Τρεχω στον κατω οροφο του σπιτιου και μπαινω σαν σιφουνας μεσα στην κουζινα. Βλεπω την μαμα να μαγιρευει... Παστιτσιο...Μμμμμμμμμμ...... Το αγαπημενο μου... Αλλα δεν εχω χρονο να σκευτω αυτα...Εχω πιο σοβαρα θεματα... Μπαινω στην αποθηκη που ειναι διπλα στην κουζινα και πηρα την αγαπημενη μου ροζ ζακετα...

''Τι επαθες βραδιατικα;"με ρωτησε η μαμακαθως δοκιμαζε το φαγητο.
''Εεεεε,ξεχασα πως θα βγαιναμε με τα κοροτσια σημερα το βραδυ'' της ειπα ψεματα. Φυσικα και δεν ηθελα να ξερει οτι η Αννα παει στο αλσος να κρεμαστει...
''Καλα ντε δεν θα πειραξει να αργισεις αλλα 5λεπτα'' μου ειπε ενω γελουσε.
''Εεεμμμ,οχι μαμα αργισα ηδη μιση ωρα''της απολογηθηκα.

Τελικα μετα απο μερικα παρακαλια την επεισα να με αφησει να βγω και ειμουν σαν τον σιφουνα μεολη την εννοια της λεξης... Με παιρνει η Αλισον τηλ. Πρεπει να το σηκωσω.
''Κρεμαστηκε''λεει μεσα απο τους λυγμους.
''Ποιος;''ρωταω αν και ξερω ηδη την απαντηση αλλα φοβαμαι μην ειναι αυτη η σωστη.
''Η Αννα''τσιριζε αυτη τη στιγμη.
''γιατι;'' "κανεις δε ξερει''
''Τουλαχιστον πες μου που εισαι''
''κοντα στη λιμνη''απαντησε ενω η φωνη της εσβησε στο τελος.

Τρεχω... Γνωριζω το δασος απο μικρη...Ειμαι καπου κοντα σε εκεινη την περιοχη...Να τες... Φρικη... Δεν υπηρξε μαλλον τιποτα πιο χειροτερο στην ζωη μου απο αυτο που ειδαν τωρα τα ματια μου... Χωρις να χασω λεπτο κατευθυνομαι στην Αλι που προσπαθει να κατεβασει την Αννα... Οταν την κατεβαζουμε καλω ενα ασθενοφορο... Ειμαι ετοιμη να παρω την κυριο Ελπιδα αλλα σταματω.
''Να το πουμε στην μητερα της;''ρωταω την Αλισον.
''Ναι, πρεπει να ξερει''ειπε και αφου τελειωσα την συζητηση μου με την μητερα της Αννας καθησαμε σιωπηλα. Η κυρια Ελπιδα ηρθε σχεδον τρεχοντας σε εμας και περιμεναμε το ασθενοφορο ολες μαζι ενω η μανα της εκλαιγε.Μετα απο καποια ωρα η Αλισον ειπε:
''Κοιταξτε'' και εδειξε με το χερι της απο πισω μου. Γυρισα και ειδα... Ναι,ηταν επιτελους αυτο... Ηρθε...