Γεφυρα μεταξυ Ζωης και Θανατου

Κεφαλαιο 1

"Κρεμαστηκε"
"Ποιος;"
"Η Αννα"
" τιεννοεις κρεμαστηκε;"
"Κρεμαστηκε κανονικα με σκοινι δεμενο σε δεντρο"
"Γιατι;"
"Κανεις δεν ξερει"

Flashback

Anna's pov

Δεν αντεχω αλλο... Καθε μερα κοροιδιες ανεχωμαι... Κι ολα αυτα απο την Τζενιφερ την διασιμοτητα του σχολειου... Παντα καταφερνει να κανει την ζωη μου κολαση ακομα και μονη της... Φοβαμαι... Φοβαμαι να βγω εξω... Φοβαμαι το σχολειο, την γειτονια,τα παντα... Γιατι αν βγω θα τα ακουσω απο αυτην και θα τρεξω στην ασφαλεια του σπιτιου κλαιγοντας... "Κοιταξτε την ασχημη", "Ποσο πια χαλιο γουστο πρεπει να χει" "Τι ασχημη μουρη που χει" κι ενας Θεος ξερει τι αλλο...

Κανεις δε με καταλαβαινει... Δεν μπορει γιατι δεν εχει νιωσει ποτε κανεις σαν εμενα... Βεβαια εχω την μανα μου... Αλλα το προβλημα ειναι οτι ουτε αυτη με καταλαβαινει... Μου φερεται σαν να ειμαι κανα 2χρονο... Ο μονος που με καταλαβαινε ποτε ηταν ο πατερας μου ο οποιος εφυγε ψηλα... Ολα μεσα στα εκτα γενεθλια μου και τα χειροτερα που εζησα ποτε...

Εκεινη την μερα ηταν τα εκτα γενεθλια μου κι εγω με τον πατερα μου πηγαμε σε παιδοτοπο εξω απο την πολη... Εγω επειδη δεν ειχα παρεα και φιλες επαιζα και διασκεδαζα μονη μου... Αλλα οχι τελειως μονη... Ηταν ο φανταστικος μου φιλος εκει ο Αντονιο... Κανεις δε μπορουσε να τον δει παρα μονο εγω... Εγω επαιζα κι ετρεχα την στιγμηπου ο πατερας μου επινε.... Και ηπιε πολυ εκεινο το βραδυ με τους φιλους του... Οταν γυρνουσαμε σπιτι ηταν βραδυ και ο πατερας μου στην κατασταση που ηταν επεσε πανω σε ενα δεντρο και μετα... μετα σκοταδι... δεν θυμαμαι τιποτα παρα μονο το οτι ξυπνησα σε ενα νοσοκομειο και εμαθα πως ο πατερας μου δεν υπαρχει πια... εκλαιγα... ασταματητα πολυ... ο μονος ανθρωπος που μπορουσε να με καταλαβει ποτε.ηταν αυτος ο οποιος με αφησε πια μονη... μες την ανασφαλεια χωρις προστασια...

Ο πατερας μου... ο καλυτερος που υπηρξε ποτε... παντα μου ελεγε να προσεχω με πια αγορια εκανα παρεα... μου λεγε πως υπηρχαν καλα και κακα αγορια... ελεγε πως αν εμπλεκα με ενα κακο θα με πληγωνε... παντα εφερνε παραδειγμα αυτον και την μητερα μου... εκεινος το κακο αγορι και η μαμα το καλο κοριτσι... ελεγε πως εκεινη αλλαξε αυτον και ολη του τη ζωη...

Τι να κανει τωρα αραγε; αχ ποσο μου λειπει... χαρη σε αυτον εκανα μια παρεα και αυτην ομως την εχασα... και για ολα φταιει εκεινο το τροχαιο... μου στηχησε τα παντα... τον πατερα, τον μοναδικο μου φιλο, την ελπιδα στο οτι ολη η ζωη μπορει στα ξαφνικα να αλλαξει...

Ποσο ηθελα τοτε να μεναμε σπιτι και η μαμα να εφτιαχνε την αγαπημενη μου τουρτα-παγωτο σοκολατα φραουλα... να μεναμε σπιτι και να γιορταζαμε τα γενεθλια μου υσηχα... μονο η οικογενεια και κανεις αλλος... εγω, ημαμα και ο μπαμπας.... δεν φτανει αυτο εκεινη την νυχτα του τροχαιου εξαφανιστηκε και ο Αντονιο... μετα το τροχαιο δεν τον ξαναειδα... ηταν σαν να μην υπηρξε ποτε... Αλλα οχι... η ζωη μου θα αλλαξει μια για παντα... θα δολοφονησω τον εαυτο μου και θα παω ψηλα κοντα στον πατερα μου... σε ενα ασφαλες μερος... στον παραδεισο...