Aylardan Aralıktı,soğuk vücudumun her hücresine işliyordu.Ben ise kahvemi almış pencere kenarında yoldaki insanların telaşını izliyordum.
Uzaktan gördüm onu,bembeyaz montuyla ve beyaz şapkasıyla adeta bir melek gibiydi sarı saçlarından süzülen karlar beni benden alıyordu.İlk görüşte aşka inanmazdım onu görene kadar kalbimi söküp almıştı sanki.Sarı bir taksiye bindi ve yavaşça uzaklaştı. O gidince bir mutsuzluk çöktü içime. Her sabah bekledim onu pencerenin önünde ama gelmiyordu. Bir hafta olmuştu hala yoktu ortalıklarda. Umudumu kesmek üzereyken uzaktan gördüm yine onu yine beyazlar içindeydi yine melek gibiydi Allah'ım bir insana beyaz bu kadar mı yakışırdı.
