Onu evine bırakmaya giderken ondan çok hoşlandığımı söyledim. O da benden hoşlandığını söyledi ve artık sevgiliydik her günümüz beraber geçiyordu. Hergün ona daha çok bağlanıyordum mutluluk sebebimdi. Onun sesini duymadan onu görmeden yapamıyordum o benim evleneceğim kişi olmalıydı. Bir kuyumcuya gittim ve en güzel alyansı aldım ona iş yerine giderek hiç beklemediği bir anda evlenme herkesin içinde evlenme teklifi ettim çok şaşırmıştı."EVEEEETT" dedi bağırdı. O artık benim karım olacaktı. 1 ay sonra hemen düğünümüzü yaptık.
Onu gördüğümde sanki ilk gördüğüm anki gibi bir melek gördüm karşımda. Evlenmiştik artık evimin kadınıydı bana hergün yemek yapıp kıyafetlerimi yıkıyordu biraz kötü bir durum gibi gelsede onunla aynı evde yaşamak bile benim için hayatımdaki en güzel şeydi. Ta kii o kötü güne kadar meleğim kanserdi insanın meleğini kaybedecek olması ne kadar kötü değil mi. Korunmasız kalması sığınacak sevecek kimsesi olmaması ne kadar kötü.
Hayatımın aşkıydı o benim
nefesim, ömrüm, her şeyimdi. İşten ayrılmıştım her günümü onla geçiriyordum. Artık neredeyse hiç gülmüyordu almıyordu beni cennetine. Birgün halının ortasında baygın buldum onu kucağıma aldığım gibi dışarı çıkıp sarı bir taksiye bindim. Bi ara gözlerini açtı ve kocaman gülümsedi bana ve son sözü SENİ SEVİYORUM oldu meleğimin o artık yoktu ben ise cennetten uzaklaşmış cehennemin sıcağını hissediyordum. Nerelere gittin be meleğim neden bırakıp gittin beni. Tek başıma şimdi ben kime bakarım aşk dolu gözlerle, kimi izlerim uyurken. Gitmemeliydin bırakmamalıydın sevdiğini...
Ah be sarı taksi hep uzaklaştırdın onu benden kim bilebilirdi ki sonsuza kadar uzaklaştıracağını...
