Κλειώ.

Part 2-Στο σχολείο

Έφτασαν στο σχολείο. Ο Φοίβος άνοιξε την πανύψηλη καγκελόπορτα που έκλεινε στα σωθικά της μυριάδες παιδικές φωνές,και χάθηκαν μέσα στον σωρό από πρόσωπα γνωστά&άγνωστα...αγαπημένα ή μισητά...ο Φοίβος που τελείωνε την τρίτη Λυκείου κατευθύνθηκε προς τα δεξιά όπου και ήταν το προαύλιο του Λυκείου,ενώ η Κλειώ προς τα αριστερά,όντας τρίτη γυμνασίου. Αμέσως έτρεξε να συναντήσει τις κολλητές τις. Αυτές οι τρεις κοπέλες που είχαν κερδίσει μετά από πολύ κόπο τον τιμητικό τίτλο ''οι κολλητές της Κλειώς'' ήταν η Ιωάννα,η Ζωή&η Δανάη. Έκαναν την καθιερωμένη τους  ομαδική αγκαλιά,τσάκισαν τα δάχτυλά τους σαν σε μπουνιά και τα ένωσαν όλες μαζί χαμογελώντας διάπλατα. Ο κόσμος της Κλειώς έλαμψε ολόκληρος μόλις είδε τις κολλητές της,μια μικρή σπίθα άναψε βαθιά μέσα στα φύλα της καρδιάς της που πεταρίζουν απαλά και κάνουν αυτό το ελαφρό ''τικ τακ,τικ τακ'' δείγμα ζωντάνιας,ευτυχίας,άγχους,υπερδιέγερσης,έρωτα..ανάλογα με την περίσταση.Όλες μιλούσαν συγχρόνως φωνάζοντας,η καθεμιά με τον δικό της τόνο. Άλλες κοιτούσαν με τα μάτια αποσβολωμένα πετώντας ''καρφιά'' στυλωμένα στο πρόσωπο,το σώμα ή τις κινήσεις κάποιου αγοριού...σκουντιόνταν μεταξύ τους προφέροντας αγορίστικα ονόματα με μια μικρή δόση λαχτάρας στη φωνή τους και με ένα λιγωτικό ''γαργαλητό'' σε όλο τους το σώμα τη στιγμή ακριβώς που αυτά τα αγόρια των οποίων τα ονόματα προφέρονταν στην κοριτσίστικη παρέα,θα γυρνούσαν να κοιτάξουν κάποια απ'αυτές. Έλεγαν για τα μαθήματα,για τις ώρες που περιμένουν να ρθουν,για το Σαββατιάτικο πάρτι και για το αν θα βάλουν την μαύρη κοντή κλος φούστα που αγόρασαν ή το ψηλόμεσο τζιν τους και πώς να το συνδυάσουν με τα αντίστοιχα παπούτσια. Ακούγονταν πολλές κοριτσίστικες φωνές μαζί,άλλες μπάσες,άλλες ψηλές,άλλες βαριεστημένες,άλλες ζωηρές. Έτσι περνούσαν γρήγορα οι ώρες της Κλειώς. Από το σπίτι στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι,στο φροντιστήριο,στον χορό latin που διδασκόταν εντατικά,ή στις ξένες γλώσσες.Ποτέ δεν έπαιρνε ανάσα,και πάντα ήθελε να έχει κάτι σημαντικό να κάνει. Δεν ήθελε να σκέφτεται,γιατί αν σκεφτόταν μέσα στη μοναξιά στον κενό χρόνο που της απέμενε στο σπίτι,θα σκεφτόταν άσχημα πράγματα.Η Κλειώ είχε χάσει τη μητέρα της σε ηλικία 11 ετών. Ο πατέρας της έλειπε διαρκώς από το σπίτι,κάνοντας μακρινά ταξίδια,βγαίνοντας έξω ή γυρνώντας πολύ αργά καταμεσής της νύχτας.Αν δεν είχε και τον Φοίβο θα είχε πέσει σε κατάθλιψη.Παρόλα αυτά,η Κλειώ γοήτευε με την πρώτη φευγαλέα ματιά που θα της έριχνες. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά πράσινα,αυτή η απόχρωση του πράσινου που έμοιαζε με το χρώμα του σμαραγδιού.Λίγο πιο κάτω από τα μάτια της γέμιζαν τα μάγουλά της κάτι όμορφες καστανές κυλίδες,οι φακίδες της.Τα καλοσχηματισμένα χείλια της,η μύτη της...τα κατάξανθα μακριά μαλλιά της που έπεφταν σε αρμονικούς κυματισμούς ως τη μέση της...όλα πάνω της ήταν όμορφα.Ακόμα και ο τρόπος που μιλούσε,που κουνούσε τα χέρια της ή που κοιμόταν.Είχε και έναν αδελφικό φίλο,έναν κολλητό,τον Άγγελο. Μαζί ήταν από παιδιά.Όλη της η ζωή ήταν ένας κρίκος από τη ζωή του Άγγελου και το αντίστροφο. Τον έβλεπε σαν τον δίδυμο αδερφός της.Είχαν κολλήσει από μικροί σαν δύο όμοια κομμάτια του παζλ που ενώνονται μόλις τα τοποθετήσεις δίπλα-δίπλα.Τον Άγγελο είχε μέρες να τον δει.Με την πρόφαση πως ήταν άρρωστος τόσον καιρό δεν είχε εμφανιστεί στο σχολείο και της έλειπε τόσο πολύ...ήθελε να πάει να τον δει...της έλειπε ο ήχος απ'το γέλιο του,το πρόσωπό του όταν θυμώνει...της έλειπαν οι στιγμές που του χάιδευε τα μαλλιά όταν ήταν συγχισμένος,και όλες αυτές οι φορές που ένιωθε πως τον μαθαίνει λίγο παραπάνω..οι φορές που την έκανε να χαμογελάει όταν δεν υπήρχε κανένας αξιόλογος λόγος για να το κάνει. Οι φορές που ένιωθε το άρωμα του φούτερ του να αγκαλιάζει σφιχτά την δική της κολλητή μπλούζα. Ή το after shave. Δεν ξέρει τι φορούσε πάντως μύριζε υπέροχα,και τον έκανε να μοσχοβολάει από μίλια μακριά,και την αίσθηση που ένιωθε η Κλειώ πως όσο πάει ο Άγγελος σημαίνει και ακόμα πιο πολλά πράγματα για αυτήν,υπαρκτή. Την ώρα των αρχαίων το πήρε απόφαση.Άφησε την καθηγήτρια να λέει τις γνωστές,κλασσικές πλέον στα αυτιά όλων ''περιττολογίες'' και ενώ ζωγράφιζε κάτι ασήμαντο στο θρανίο αποφάσισε να πάει το μεσημέρι από το σπίτι του Άγγελου, να τον δει μετά από τόσες μέρες..δεν θα ζητούσε την άδεια του Φοίβου.Απλά θα πήγαινε στο σπίτι του.Ο ίδιος δρόμος που περπατώντας τα βήματά του και χοροπηδώντας πάνω στα πλακάκια της ασφάλτου από τα 5 της μέχρι και σήμερα καθ'οδόν για το σπίτι του Άγγελου,τον είχε περπατήσει όλο γωνιά προς γωνιά και της φαινόταν τόσο οικείος και γνώριμος...ανυπομονούσε να χτυπήσει το κουδούνι και να ακουστεί σε κάθε όροφο του σχολείου αυτός ο γλυκός αμυδρός ήχος...

Με το που χτύπησε,πήρε την τσάντα της και το ζακετάκι της και με βιαστικές κινήσεις βγήκε απ'την αίθουσα. Η Ιωάννα που τόση ώρα την ρωτούσε επανειλημμένα πού τρέχει το μυαλό της τώρα την ρώτησε τι έγινε και βιάζεται να φύγει αλλά απάντηση δεν πήρε.Τρέχοντας στο προαύλιο για να προλάβει να φτάσει στην καγκελόπορτα με το που χτυπήσει το κουδούνι,έπεσε πάνω στον Φοίβο.

-Για πού το βαλες; μαζί δε θα γυρίσουμε; της είπε ενώ ήταν μαζί με δυο φίλους του.

-Όχι έχω μια δουλειά να κάνω..θα αργήσω σήμερα.Φάε μόνος.Του είπε κοκκινίζοντας απ'την κορυφή ως τα νύχια.

-Έλα ρε μικρή...πού θα πας..; λέγε. Της έκανε ένα νεύμα δηλώνοντάς της πως μπορεί να παρατήσει τους φίλους του για να του εξηγήσει.

-Κάπου ρε Φοίβο.Δεν είμαι αναγκασμένη να σου δίνω αναφορά για όλα! Είπε και ενώ κρύφτηκε πίσω απ'την κουρτίνα των μαλλιών της έφυγε δυσανασχετώντας. 

Τι άραγε την περίμενε ενώ έφτανε; και πού ήταν ο Άγγελος και τόσον καιρό επί μέρες δεν ερχόταν σχολείο; 

Παιδιά αυτό ήταν το δεύτερό μου part. Εκτιμώ πολύ όσους με ακολουθείτε ή στηρίζετε έστω και λίγο την ιστορία μου για να ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω ή όχι...αν θέλετε αφήνετε πού&πού ένα σχόλιο με ένα next ή delete ώστε να καταλαβαίνω αν σας αρέσει. Love you all. 

Και μην ξεχνάτε να πατάτε το αστεράκι;*