Moord in Cavalaire

2 ~ Inpakken & wegwezen

4 weken eerder

Ik voel een hand over mijn arm wrijven. 'Hup, wakker worden Nina, we hebben nog 1100 km te gaan!' Zuchtend open ik mijn ogen en kijk op de klok. 03:30. Ik probeer op te staan maar mijn ogen vallen weer dicht. Beneden hoor ik mijn zusje hyper heen en weer rennen. Dat zij altijd al om half acht wakker word en ik om tien uur nog niet uitgeslapen ben merk je wel. Ik hoor aan de voetstappen op de trap dat het Sofie is die naar boven komt. 'Nina ben je nou nog niet klaar? Ik wil gaan, schiet een beetje op oké!' Sofie is net 11 geworden en kan soms zo zeuren. Vast begrijpelijk als je zelf een broertje of zusje hebt. Het ene moment zijn ze heel lief en zeggen ze: ik hou van jou, en een paar minuten later is er ruzie en roepen ze: ik haat je. 'Jahaa ik kom al, rustig aan.' Met moeite kom ik overeind en gooi wat water in mijn gezicht. Met een kop koffie zal ik het wel even uit houden. Ik pak mijn knal blauwe, en volgepakte koffer en sleep hem mee van de trap af.

Buiten staat ons krappe autootje al aan. Vroeger reed mijn vader altijd, maar die is er nu niet meer. Genoeg daarover, nu eerst op vakantie en daarna zien we wel. We mogen blij zijn dat we nog op vakantie kunnen nu we moeten rond komen van mijn moeders baan. Maar gelukkig is mam orthodontist en krijgt ze genoeg betaalt. Snel check ik mijn whatsapp nog even. Ik zie alle berichtjes waarin mijn vriendinnen me plezier wensen, met dingen als: Ga je missen schatje!, Have fun xx en Veel plezier lieffie! Wat ga ik ze missen. Mijn beste vriendinnen zijn Charlotte, Milou, Amy en Stephanie. En Alex als vriendje. Mijn vriendje. De laatste tijd gaat het niet zo goed tussen ons. Ja, dat ook nog grr. We hebben steeds ruzie om niks, en eigenlijk omdat ik hem niet heel leuk meer vind en hij mij wel. Ik wil hem gewoon niet kwetsen. Maar ik durf het niet uit te maken want hebben ongeveer een jaar. Laf hè. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik mijn naam hoor.

'WE ZIJN IN PARIJS!' Sofie tettert keihard in mijn oor en is helemaal hyper. Huilend word ik wakker. 'LAAT ME NIET WEER ALLEEN, alsjeblieft!' Ik zit gewoon nog in de auto, niets aan de hand. Ik had een droom of een nachtmerrie ik weet niet precies hoe ik het me moet noemen. Ik zag papa zitten op een rots in een baai. Hij zat achter een piano en steeds maar herhaalde hij deze zinnen:

"Life is just like a piano.

The white keys represent the happiness.

The black keys show your sadness.

But as you go trough life's journey,

Remember that the black keys also create music"

Daarna werd het beeld steeds vager. Het leek of papa weg zweefde, bewegingloos, zonder emotie. En toen werd ik dus wakker gemaakt.

'Kijk dan Nina, dit moet je nu zien! Snel draai ik me om en kom in de punt van mijn laptop terecht. 'Auww! Godvrr***' Op het laatst houd ik me in, ik probeer de laatste tijd minder te vloeken maar het lijkt nog niet echt te lukken. Ik veeg de tranen uit mijn ogen. En daar, tussen alle kantoren en flats, zie ik het puntje van de eiffeltoren. Parijs, de stad van de liefde. Liefde daar merk ik de laatste tijd niet zoveel meer van. Ik was altijd mijn vaders meisje, hij begreep zonder dat we iets zeiden. Ons gezinnetje was perfect.

Mijn moeder is streng opgevoed. Als ze huilde kreeg ze een klap. Daardoor spreekt ze nu ook geen emoties meer uit. Na de dood van mijn vader is ze depressief geraakt. Ze kwam niet meer uit bed en ik moest voor Sophie zorgen. En nooit, nooit heeft ze een keer aan mij gedacht. Maar als ik s'avonds na het koken, wassen, Sophie in bed stoppen, ruzie met mijn moeder te hebben gehad en mijn huiswerk had gemaakt kon ik mijn masker afdoen, mijn tranen laten stromen. Elke avond huilde ik mijzelf in slaap. Overdag had ik mijn masker op, ik wilde niet als zwak gezien worden, niet nog meer problemen krijgen en mijn kleine beetje wat er nog van mijn status over was behouden. Toen verborg mijn verdriet achter a fake smile. Tot we verhuisden naar een ander huis en ik naar een andere school ging. Het was weliswaar driehoog in een flat maar alles was beter dan ons oude huis waar we steeds weer aan papa herinnerd werden. Eenmaal daar maakte ik al snel nieuwe vriendinnen. Met hun ging ik ook naar het schoolfeest waar ik en Alex zoenden. Vanaf toen was het aan en langzaam aan kwam ik weer op de goede weg. Mijn huilbuien verdwenen en eindelijk kon ik weer een beetje van het leven genieten.

En zo, kijkend naar het laatste restje Parijs, het einde van de file in zicht en een uitleg verder val ik langzaam weer in slaap...