Evet, uzun zamandır yazmıyordum, aklıma yeni bir şeyler geldi ve yazmaya karar verdim. Aslında 1-2 ay öncesine kadar şimdi anlatacağım sorun peşimi bırakmıyordu. Fakat zamanla annemin de desteğiyle bu korkumu yenmeye başladım.
Geceleri, kapımın kenarından odamı gözlüyordu. Insan mıydı? Yoksa... Yüzü adeta maske gibiydi, Beni gözlüyordu, oradaydı. Fakat ayağa kalkıyordum, korkakça yaklaşıyordum. Hızlıca ışığı açıyordum. Kayboluyordu.
Bir gün yine ürkmüştüm. Karanlıkta kapıdaydı, ışığı açtım gitti. Tekrar kapattım, ilginçtir ki iki adım bana yaklaşmıştı, şimdi kapıda değil dolabımın önündeydi. Korkakça elimi lamba anahtarına uzattım ve ışığı açtım. Yok oldu. Işığı tekrar kapadım ve yorganın içine tekrar girdim. Gözlerimi kapattım ama içimde bir huzursuzluk vardı. Gözlerimi açar açmaz bayılmam bir oldu. O kıpkırmızı gözleri dibime girmiş bir şekilde bana bakıyordu. Dışkı kokulu nefesini tenimde hissediyordum. O günden sonra psikolojik destek almaya başladım.
Bu arada bu olayı yaşamadım, sadece maskelere karşı büyük bir fobim var, belirtmek istedim.
