Bu aralar ne varsa olmamaya meğilli sanki. Hayatım durmuş mu yoksa ilerliyor da ben mi bilmiyorum. Hersey bi o kadar boş ki. Ruhum çekilmis gibi. Bu olay içi boş küre. O gaz tanecikleri filan bende yok ama. O kadar boş.
İnsanlar, insanlarimiz. O kadar boğuyor ki beni. İçimdeki o boşluk bile ağır geliyorken insanlarin bu denli umursamaz oluşu daha beter yalniz hissettiriyor. Evet, evet dediğim gibi yalniz. Ben yalnizim. Derin bi okyanusun içinde yüzüyorum sanki. Soğuk ve tek başıma..
Çok zayifim be adamm. Sürekli içimdeki o boşluk beni yoruyor. Gözlerim, aklim, hayalim,ruhum.. Seni arar olmus gibi bu aralar. Adını anmicam diyorum her aksam uyurken. Sildi lan bu beni ben de silicem diyorum. Yok artik öldü diyorum. Ben seni ölü ilan ediyorum içimi parçalasada. Ödüm kopuyordu be bişey olucak sana diye. Şimdi ise kendimi avutuyorum, terk etti gitti yerine. Böylelikle bende bıraktigin o iğrenç anıları biraz olsun yok sayiyorum.
Bağırasim geliyor, icimi yakiyor anilarimiz diye.. Ama sesim çikmiyor. Kendi içimde boğuluyorum sanki. Toparlanamamaktan korkuyorum. Tutunacak bi dal birakmadin ki bende. Simdi senin kirip dağıttıklarini ben nasil toparlayim? icimdeki bu enkazdan kurtulamamak beni bitiriyor. Sanki her gün biraz daha yok oluyor umudum. Seni kaybetmiş olmamin acisiyla bir bir eksiliyorum sanki. Sana yazamamak, o kadar çaresizleştirdi ki beni şiir bile okuyamayan kadin sana yazamadiklarini yazar oldu. Söyler misin bana hergün bitmekte olan bu umudu ben nasil sensiz toparlicam?
Geceleri uyurken gözümün önüne geliyor bakışların. Daha sonra o yüzünde oluşan şapşal bi gülümsemen var ya.. beni benden aliyor, bir daha kendimi bulamıyorum. Sonra o çapkin bakislarin gözlerime deydiğinde içimde bi sızı oluyor. Tarifi zor. Sanki bişeyler batiyor şu kalbimin üstüne. Farketmeden yine akiyor icimde biriktirdiklerim gözlerimden. Ağlamayi bilmeyene aglamayi öğreten adam. Ne zaman durucak bu gözyaşı pinarim? Daha ne kadar sürücek bu iğrenç aci? Daha ne kadar burnumda tütüceksin?
Tükeniyorum..
