Arkamı dönüp sonkez baktım cezaevinin bomboş koridoruna. O rutubet kokusunu son kez çektim ciğerlerime. 6 sene 11 ay 28 günün sonunda karanlıktan aydınlığa doğru bi adım atıyordum. Cezaevinin çıkış kapısına geldiğimde arkamı dönüp kapıda nöbet tutan iki askere selam verdim ve çıkış kapısından dışarıya bi adım attım. Karşımda beni bu zamana kadar hiç yalnız bırakmayan değerlilerim vardı. Beni gördüklerinde ikiside koşarak yanıma gelip sarıldılar. ardından taksiye binip yola koyulduk bu dünyada her şeye yabancıydım ben nasıl yaşıyordu insanlar ? Ne yapıyordu ? Hiç bir fikrim yoktu çünkü ben henüz 12 yaşımdayken girmiştim bu dipsiz çukura orda her yer aynıydı , karanlıktı. O zamandan bu yana aydınlık taraftan hiç haberim yoktu. Bizim oralar hep siyahtı . Hep rutin şeyler yapılırdı . Bu nedenle dışarda ne yapılıyo hiç bilmezdim. Anlaşılan herşeyi baştan öğrenicektim...
Karanlık geçmişimi o kapının ardında bırakmıştım. Yani öyle umuyodum ama anlaşılan bu geçmişin peşimi bırakıcak gibi bi hali yoktu. Hep bi adım gerimdeydi ama herşeyde etkisi büyüktü. Bu hayatta beni bundan sonra neler bekliyodu , neler olucaktı hiç bi fikrim yoktu. Tek bildiğim bu saatten sonra hayatım o 12 yaşındaki küçük kız çocuğunun hayatı gibi olmuycaktı...
